Başkalarını kendinden daha fazla düşünen insanların kişiliklerinde sorun vardır

Bu arada sizin dışınızdaki herkes başkalarıdır. Eşiniz olabilir, çocuğunuz, eş dost akraba, sevgiliniz, arkadaşınız… Kimseyi kendinizden daha fazla düşünemezsiniz. Deli Dumrul efsanesinde Deli Dumrul’un annesinin Azrail’e oğlunun yerine canını vermemesi olması gereken bir şeydir ki zaten atalarımız da “Önce can sonra canan” demişlerdir.

Bazen bir annenin çocuğunu kurtarmak için kendini feda ettiğini falan okur, duyarız. Bu hem istisnai bir olaydır hem de kadın “Ben öleyim de çocuğum kurtulsun” dememiş, çocuğunu kurtarma ümidiyle bu fedakârlığı yapmıştır. Öleceğini bile bile “Yeter ki çocuğum kurtulsun” diye kendini feda eden annenin bu davranışı takdire değer ama sağlıklı bir ruh haline işaret etmez. Yine de burada kadında “çocuğumu kurtarırım, belki ben de kurtulurum” ümidi vardır.

İnsan sadece kendinden sorumlu olarak yaratılmıştır. Çocuklarınızdan bile yalnızca siz sorumlu değilsiniz. Kocanız, ailenin diğer fertleri, akrabalarınız, komşular, öğretmeni ve en önemlisi devlet sizinle beraber çocuklarınızdan sorumludur.

Ya aslında “başkalarını kendinden daha fazla düşünme” diye genel bir davranış biçimi yoktur. Normalde kimse kimseyi kendinden daha fazla düşünmez. Kaç kere size düşen payı başkasına verdiniz? Ben yemeyim çocuklarım yesin dersiniz ama Deli Dumrul efsanesinde olduğu gibi onların yerine canınızı vermezsiniz. Kimse de sizi bu davranışınızdan dolayı ayıplayamaz.

Yine de başkalarını kendinden daha fazla düşünen bazı insanlar olabilir. Çocuğunu kurtarmak için kendini feda eden anne, annelik duygusunun etkisiyle ve kendini kaybetmiş bir halde bunu yapar. Bu tür davranışlar söylediğimiz gibi takdirle karşılanır ama sağlıklı bir ruh halini göstermez.