Başkalarının mutsuzluğuyla mutlu olmak...

"Ya da herkesin mutsuz olmasını istemek mi" desem acaba? Gerçekte, böyle birşey var. Mutlu olanları çekemiyoruz sanki. Mutlu olmak haksızlıkmış gibi geliyor belki de, birçoğumuza.. 'Nasılsın' diye sorulduğunda, 'iyiyim', 'süperim, herşey yolunda gidiyor' deyin susun; karşı tarafı izleyin. Sen güldükçe, o gözlerinin içine bakmayı sürdürür, 'ters bi şey çıksın' diye kelimelerinin arasından. Nedense duymak istediği başka sözler vardır, 'abi cok kötüyüm', 'canım sıkılıyor, ne biçim hayat bu ya', 'kocam beni takmıyor', 'karım dırdırcının teki', 'başım ağrıyor', 'bi taraflarım acıyor', bla, bla...

Gördünüz mü, ben bile ne kadar çok olumsuzluk ürettim, negatif durumlar için.. Olumsuzluklarla mı besleniyoruz yoksa mutsuzsak herkesin kendimiz gibi olmasını mı istiyoruz?
Biraz bencilce değil mi?
Yaprak, doktor bir arkadaşım, yıllar boyu mutsuz oldu..
Aslında kendini mutsuzluğa hapsetti desem daha doğru.. Her zaman problem yaratacak bi şey buldu kendisine. İş hayatı muhteşemdi. Kazancı
tatmin ediciydi. Taparcasına sevdiği kocası bir gün onu terk etti, bir başka kadın için. Bu olay onda derin yaralar açtı ve yara kanamaya başladıkça etrafa saldırmaya başladı. Mutlu olan çiftleri kıskandı, onları rahatsız edecek laflar etti... Hep o güzeldi, hep o akıllı idi, diğer kadınlar beyinsizdi onun için.
Bir anda herşey çirkinleşti, anlayacağınız. "Bu mudur?" yani...
Çok bencilce, çok haksızca...
Bir gün bana -kim denk gelir bilemem- "nasılsın?" diye sorulduğunda şöyle cevap vereceğim: 'Kötüyüm, dün iyi şevişemedim de'...
Sizce bundan da mutlu olurlar mı?
Bence olurlar...