Başkaldıran nisan...

İçimdeki yara

dudağın güle değdiği

bir akşamdır,

ürkek ceylanların

çürümüş sulara indiği.



Nisan,

uzayan solgun

ışıkların söndüğü

doruklardaki taflan.

Nisan,

son dolunayda

sırları çözülmüş

kimsesiz bir şahmeran.



Müebbed yorgunluktur,

bahtsız ve amansızdır

sürgün sonrası zaman,

binbir çiçeğin derildiği

derin ve yalnız ovada

yetim kalan o hazan.



Umarsız çeliklerin

ve kanlı neftin cilveleştiği

sonsuz yaralı atlasta

el değmemiş hüzünlü

bir bebeğin yüzüdür,

gülistan bahçelerinden

ellerimde son kalan.



Nisan,

tufanlar sızdıran

ıssız, ızdıraplı gökyüzü,

asi bir kızıl gül

yeryüzünde başkaldıran.

Nisan,

günleri çaldırılmış

yorgun müstevli gölge

ellerini kaybetmiş

mağrur yaşlı bahçevan.



19.eylül.2009 / Tarabya,