Bayrağımız ve kanımız

Her sabah rutin olarak internetten Milliyet’ i okuyorum. Her gün ayrı ayrı haberler, sevinçler, üzüntüler, yenilikler, değişimler ve gelişmeler oluyor. Ama hiç bu kadar çok şehit haberlerini okuduğum bir dönem daha olmamıştı.

Doksanlı yıllardan beri başımızda bir terör illeti var, maalesef ki. Binlerce kişi şehit oldu, ocaklar yandı, her sönen ışıkla hiçbir zaman yeri dolmayacak acılar bıraktı. Ama bu sefer ki bence çok farklı, ciddi anlamda bu dönemdeki kadar tehditle karşılaştığımızı hatırlamıyorum. Dağlardan şehirlere indiler, askerlerimiz yetmezmiş gibi başkentin göbeğine kadar gelip bombalar patlattılar.

Anafartalar çarşısı benim iş yerime araçla beş dakikalık mesafede. O kadar korkutucu ki, bugün orda olan şey başka bir zaman bizimde başımıza gelebilir. Önceden bir haber okuduğumda hepimiz gibi, üzülüyor ama daha sonra ‘ateş düştüğü yeri yakar’ cümlesi gibi yaşamıma devam ediyordum. Unutuyordum. Ama artık öyle değil, her şeyden herkesten şüphe duyar hale geldim. Hepimiz gibi…

Onların da istediği bu değil mi?!

Yaşam şartlarımız kolay gibi bir de din, dil, ırk ayrımıyla bölünme tehlikesi altındayız. Hiçbir toplum böylesine bir şiddeti hak etmez. Yalnız bizim bir farkımız olduğunu düşünüyorum. Bunca zaman hep bir arada savaşlara katılmış, beraber din, dil, ırk ayrımı olmaksızın omuz omuza ülkemizin her toprağını savunmuş, elimizde hiçbir şeyimiz yokken özgürlüğümüzü ilan etmiş bir toplum olarak ; bu kadar yaşanılanı hiçe saymayı sindiremiyorum doğrusu.

Neyi paylaşamıyoruz ki?

O canına kıydığınız şehitlerin dedeleri sizlerin dedeleriyle bu ülkeyi savunmadı mı? Asıl amacın ülkemizi bölmek olduğunu anlayamıyor musunuz?

Politikacılarımıza söyleyecek artık bir sözüm kalmadı benim. Herkes birbirini suçlar oldu memlekette. Bu hepimizin suçu değil mi? ‘Biri bu yaşanılana dur desin…’ demek yetmiyor. ‘Birileri kendi çıkarlarını düşünmekten, milletin gözünün içine baka baka yalan söylemekten vazgeçsin.’ demek de yetmiyor.

Artık neyin yeteceğini bilemez hale geldik. ‘Belki bu kadar kan yetmez mi?!’ demek birilerini düşündürür.