Bayram!

Yollar sakin ve tenha.
Sokaklarda kimsecikler yok.
Oysa güzel bir hava var.
Güneşli.
Tiril tiril.
Masmavi bir gökyüzü.
Canlı mı canlı.
Renkli mi renkli.
İnsanın içini ısıtan cinsten bir hava.
Ama ortalıkta şeker toplayan çocuklar yok.
Eşim de evi şekerle doldurmuş.
Belki çocuklar gelir de şeker veririz diye.
Halen öğrenememiş bizim buralarda gelenek namına bir şeylerin kalmadığını.

Antalya’da ikâmet ettiğim yerlere bayram hiç uğramadı ki...
Alelade tatil günlerinden farkı olmuyordu bayramların.
Halen de öyle devam ediyor.

Ve biz klasik ziyaretimizi yine gerçekleştirdik.
Eşimin ailesini ziyaret ederek.

İşte o anda bayramın geldiğini hissediyorum.
O mahalleye yaklaştıkça bir canlılıktır ki sormayın gitsin.
Çocuklar en güzel kıyafetlerini giymişler.
Ellerin de poşetler.
İçleri şeker dolu.
Sağa sola koşturuyorlar.
Gülüyorlar.
Oynuyorlar.
Neşe saçıyorlar etrafa.
Pozitif enerji var.

Ve evde başlıyoruz oturmaya.
Ama kapının zili durmuyor.
Gruplar halinde gelen çocuklara şekerler veriliyor.

Çocuklar hep bir ağızdan bağırarak söylüyorlar.
“Bayramınız mübarek olsun, ağzınız tatlı olsun, şekeriniz bol olsun” diye.
Arkası kesilmiyor.
Bir grup gidiyor, bir başka çocuk grubu geliyor.
Kızlı erkekli.
En güzel kıyafetlerini giymişler.
En güzel ayakkabıları ayaklarında.

Kısa bir süre sonra kalkıyoruz.
Ve yine mahallemize doğru yola koyuluyoruz.
Mahalle halen sessizliğini koruyor.
Yolda yürüyen tek tük insanlar.
Tek tük araçlar seyir halinde.
Ve bayramın ilk günü bitmeye ramak kalmış.
Bizim mahalle de sessiz ve sakinliğini koruyarak.