Bayram mizahı

Bir kurban bayramı daha “ha geldi”, “ha geliyor” derken gelip de geçiverdi bile. Kalan ömrümüzden birkaç gün daha eksildi böylelikle.

Haydi canlar, bundan sonra kalan ömrümüzü en güzel şekilde değerlendirelim.

Şu günlerde el öpmenin sakıncalı olduğu söyleniyor. Oysa bayramlar en önemli el öpme günleridir. Böyle günlerde sakıncaları pek kaale alan olmuyor.

Dini bayramlarda en çok hısım akraba aranır, sorulur. Benim de küçük kız kardeşim oğlu gelini torunları bayram ziyaretimize geldiler. Şeker kolonya ve baklava dilimlerinden sonra sıra eskileri anmaya geldi. Şu şöyleydi bu böyleydi dedik. Eskilerden söz ederken sıra bizim soyağacına geldi. “Bilgisayarımda soyağacı var onu çıkarıp geleyim de bir bakın dedim.”

Soyağacını çıkarıp geldim, maliye şefi olan yeğenime verdim, soyağacını tepeden tırnağa gözden geçirdi. Yeğenimin eşinin adı Münevver, aydınlatılmış, aydın kişi demek. Soyağacı kağıdına bir ara o da baktı. Aradan bir süre geçti bizim Münevver; “Dayı hani sen bir ağaç getirecektin, haydi biz kalkacağız, o ağacı da görelim de öyle gidelim” demez mi?

Gülüştük.

Gülmeye başlamışken devam edelim.

Temelin Anası ölmüş. Cenazeyi yıkanıp musalla taşına koymuşlar. Cenaze namazı kılınacak. Herkes abdestini alıp musalla taşı başında saf tutmuş. Temel bu sırada bir ağacın dibine gidip oturmuş. Arkadaşları:

-Temel haydi annenin cenaze namazını kılacağız. Sen niye orada oturuyorsun, demişler,

Temel de:

-Ben cenaze namazı kılmasını bilmem haydi siz kılın, demiş.

Birkaç yıl sonra Temelin kayınvalidesi ölmüş. Cenaze musalla taşına konulduğunda temel cenazeye katılanların en önünde saf tutmuş. Temele arkadaşları:

-Ula Temel hani sen cenaze namazı kılmasını bilmezdin, demişler. Temel de:

-Uy uşaklar, bu cenaze namazı değil bayram namazıdır, bayram namazı, demiş.

Nice mutlu bayramlara ulaşmak dileğiyle…