Bayram nostaljisi

İslam dünyası bugün bir Mübarek Ramazan ayının daha sene-i devriyesini tamamlamış bulunuyor. Yarın Bayram!

Kimileri gibi “Nerede o çocukluğumdaki bayramlar” diye benim de Ah! çekmek geliyor bu gün içimden….

Tadı tuzu mu kalmadı hayatın, yoksa ben mi tıpkı dilimdeki tat alma zerrecikleri misali ruhumdakileri mi yitiriyorum!

Arife günü çıkılan bayram alışverişleriyle başlardı heyecanım. Pırıl pırıl parlayan rugan kırmızı iskarpinlerim, beyaz dantelli ponponlu çoraplarım, süslü püslü yeni elbisemi aksamdan yatağımın başucuna koyarken bir an önce sabah olmasını iple çekerdim!

Sabahın ilk ışıklarıyla yüreğim kıpır kıpır kardeşlerimle birlikte erkenden uyanırdık, Rahmetli dedemin bayram namazı dönüşü erkenden kahvaltımızı yapar, kahvaltı sonrası ebeveynlerimizin elini öper bayram harçlıklarımızı alırdık. Ataerkil bir aile olduğu için misafir sirkülasyonu da yoğun geçerdi. Misafirlerle, hoş sohbet bir ortamda günün anlam ve önemine haiz geleneksel şeker, baklava ve yaprak sarmasından oluşan menü ikram edilirdi. Aslında yapılan tüm icraat bununla sınırlı. Ritüeller değişmese de yüreğimi kıpırdatan ve beni masallar ülkesine yelken açtıran tılsım neydi onu bilmiyorum işte!

Sanırım! Mutlu olmak için çocuk olmak yeterli!

Belki de bizi mutlu kılan, arzu ettiklerimize sahip olma ihtimalinin azlığı olsa gerek!

Çünkü, çocukluğumda hissettiklerimi kızımda hiç bir yaş döneminde ve de bayramlarda bi gün olsun sezinlemedim. Ne! yeni kıyafetler, ne de benim çocukluğumda hiç bir zaman sahip olamadığım, hayal dünyasının sınırlarını zorlayan oyuncak türleri bile ona bu hissi yaşama şansını vermedi.

Galiba “ukde” dediğimiz sahip olabilme ihtimali bizi doygunluk noktasına ulaştırırken bazı değerleri de beraberinde alıp götürüyor biz farkında olmadan.….

Neyse; bugün biraz nostaljiye kayma modunda ruhum!

Barış ve kardeşliği, dostluğu çağrıştıran Bayram sevincimiz her daim baki kalsın…..

Sağlık ve neşe dolu şeker tadınla bir bayram dilerim.