Bayram ve onlar

Bayram sabahı badem ağacının altındaki odamın penceresiden dışarıya baktım. Hava çok güzeldi. . .

Hemen pencereyi açıp dışarıya dayadım kulaklarımı, bekledim. . . Aslında uzun zamandan beri bekliyorum. . . Yine bekledim. . . Ama aynı sessizliğin, aynı yokluğun uğultusundan başka hiçbirşey duyamadım. Artık kabullenmek gerekiyor sanırım "o çocuklar birdaha dönmemek üzere terk ettiler ata toprağını".

Ben onları çok iyi bilirim. Öyle çok kalabalıkda değillerdi. . . Bayram sabahları erkenden kalkıp, büyük yoksullukların içinden gelen bayramlıkları giyip atarlardı kendilerini sokaklara. Belki birçok kimse anlamazdı ve çok gürültü çıkardıkları için kızardı onlara. "Benim kapımın önünde oynamayın, gidin başka yerde oynayın". Çoğu zaman bu söz söylenirdi ya bir yaşlı teyzeden, ya da kendi hayat ışığının sönüklüğünden birçok güzel şeyi göremez olmuş herhangi birinden. Ama onlar gitmezdi. Yıllar boyu Yılancıburnu'nun kış sessizliği içinde birtek onların nefesleri duyulurdu. Ben onları çok iyi bilirim. . .

Buralar o yıllarda böyle değildi. Zeytin ağaçlarıyla kaplı yamaçlarda laleler vardı, ekinler, buğday tarlaları vardı ve patyalar açardı bahar gelince. Onlar toprak üstünde çıplak ayakla koştururlardı, zeytin ağaçları altında açan diz boyu otların içinde yuvarlanırlardı.

Şimdilerde onların koşup oynadıkları toprağın üzerine betonlar binalar diktiler. . . Yazın ekin ekilen, hasattan sonra onların futbol oynadıkları tarlaların üzerinde beton yığınları duruyor şimdi, öyle duruyor soğuk ve çirkin beton yığınları. . . Kış gelince insanların oturmadığı, yalnızca yazın gelen Avrupalıların oturduğu bu soğuk beton yığınları. . .

Eskiden duyardım onları Yılancıburnu'nun bayram sabahlarında. . . Artık yoklar. . .

Yılancıburnu yokuşunda hep beraber yürürdüler, simdi hayat yalnızlığının içinde, tek başınalar.

Onlardan biri bendim 23 yaşında bu anlamsız satırları yazan adam. . . .

Diğerleri?

Onlar dolu dolu yaşanmış bir çocukluğun yok olmayan ışıkları içinde kaldılar.