Bayramda dayak, ne ayak?

Yıllar sonra 1 Mayıs yeniden bayram ilan edildi. İşçilerin bayramı... Peki ya, işçiler bayram yapacak durumda mı?

Bugünün bayram ilan edilmesi mantıklı ve yerinde, çünkü çalışanların da hiç kimseden izin almaya gerek duymadan tatil yapmaları ve bu tatilin resmi olması son derece güzel bir durum. 1 Mayıs'ta sorunlar da dile getiriliyor, bu da iyi bir vesile... Fakat, milyonlarca insanımız zaten tatilde... Malum işsizlik yüzünden.

İşsizlik aldı başını yürüdü, her geçen gün de artıyor... Çalışanların durumu da pek iç açıcı değil. Bir de çalışıyor görünüp, işsiz olanlar var. Türkiye'nin hayat şartları yüzünden kimseye para yetmiyor. Kimseye diyorum çünkü herkes parasızlıktan yakınıyor. Sessiz kalanlar ise bir şekilde geçiniyor. Fakat kriz ortamında hiç kimse rahat değil... Herkesin çeşitli maddi sorunları oluyor. Çok parası olanın bile parası azalıyor. Kriz, cepteki paranın bereketini kaçırıyor. Asıl ihtiyaçları karşılarken bile cepteki para çok hızlı eriyor. Ülkenin bütçesi de aynı şekilde...

Gel de bayram yap!.. Taksim'e çıkan işçiler bu yıl amaçlarına ulaştılar belki, fakat ülke genelinde polisten sopa yemekten de kurtulamadılar. Her 1 Mayıs dayaklı geçiyor. Sakın kimse gücenmesin, ne polisin davranışı normal, ne de eylem yapanların... Özgür bir ülkede her türlü eylem yapılabilir, evet... Ama demokrasi ile yönetilen ülkelerde halk hakettiği gibi yönetilir. Çünkü yönetimde demokrasi varsa halk kendi kendini yönetiyor demektir.

Şimdi biz n'apıyoruz: 1 Mayıs'ta eylem yapıyoruz. Neden bayram yapmıyoruz? Neden polis bize şeker vermiyor da copla vuruyor. Acaba biz şekeri değil de copu mu hakediyoruz? Bunca olaylar yaşıyoruz da değişen ne oluyor? Eğer demokrasi bizim en büyük güvencemizse ve biz, yani halk bu kadar zor durumdaysak neden bir şeyleri değiştiremiyoruz? Biz, ya demokrasi ile yönetilmiyoruz, ya da zor durumda değiliz de öyle görünüyoruz. Kısacası biz kendi kendimizi yönetemiyoruz, yönetiliyoruz!

Bir de 1 Mayıs İşçi Bayramı'nda şeker değil dayak yiyoruz. E şimdi, bu ne ayak?