Bazen...

Bazen zaman olur kendini daha çok yokluk içinde hissedersin. Sanki varolmamışlıktan dolayı... Yada çabanın yetersiz kalışıyla ilgilidir bu duygu. Yerini hiçbir dünyevi duyguyla ikame edemezsin. Kopmuştur her şey hayatınla ilgili ve de bantlayamazsın, tutmaz. Hani her şey avucunun içindedir ama tutamazsın. “Tatil zamanım geldi” tümcesiyle özetlersin durumunu yada “disconnected”, bağlantısızım, dersin diğer insanlarla. İçinde bir acı vardır bastırmazsın ve dışarı atamazsın, kusamazsın. Sinirlenemezsin bile, muhakeme etmeye tenezzül etmezsin. Bari aşık olayım dersin ama uygun ve mümkün değildir. 

Müzikler daha senindir. Şiirlerin paylaşımsızdır ve sana aittir. Böyle dönemler daha çok ve daha sık yazarsın. Daha az mutlu, daha çok üretkensindir. İşte başlangıç noktasıdır bu düşünmek için ve yeni bir başlangıç noktasına... Bir nevi adımlarını saymak gibi, kendi kendini gözden geçirmektir. İşte tam bu noktada buluyorum kendimi yaşama aşkının başlangıcında. Beynim durağanlıktan sıkılmış, düşlerim kendini yenilemek istiyor. Keyifsizliğimin silkinişi başlıyor. Öykünmek istiyorum hayatla ilgili....