Bazen "ilk"ler de acı verir...

Acı bir "son"dan sonraki her "ilk", insana acı verir.

İlk gülüş, ilk gözyaşı, sevindiğiniz ilk an ve hüzünler; içini yakar insanın. Gülerken kalbinizin acısını dindirmekle meşgul olursunuz. Ummadık zamanlarda hüzünlenirsiniz ve geçmez bu yara. Hüzünlerinizle başa çıkamayacağınızı sanırsınız sonsuza dek... Ve o "mutsuz son"dan sonraki her "ilk, acınıza tuz, biber eker. Kimse anlamaz halinizden. Kimileri garipser durumunuzu. Çünkü olmadık yerlerde hiç olmadık davranışlar sergilersiniz ve bunun farkındasınızdır ama sebebini soranlara cevap vermekten kaçınırsınız.

Göstermelik dostlukları yitirirsiniz bu arada... Ama can dostlarınız bırakmaz peşinizi. Çünkü sadece onlar farkındadır perişan halinizin.

Bilirler aslında karşılarındaki sizin "gerçek siz" olmadığını. Tekrar tekrar sorarlar derdinizi onu yok etmek için. Açıklama yapmayı çok istersiniz aslında, onu anlatmak için can atarsınız adeta. Canınıza tak eden, içinize dert olan onulmaz derdinizi bir çırpıda söyleyip kurtulmak istersiniz bu dertten.

Anlatınca geçer sanırsınız; acılar diner, yitirilenler geri döner sanırsınız. Derin bir nefes alıp tam söyleyecekken, tam da dilinizin ucuna gelmişken iki kalp üç hece; aklınıza o "son" gelir birden. O "acı son;" ya da "mutsuz son." Her ne dersen de sen; adı üzerinde: "Son, son'dur" işte. Son'sa "dur" işte!

O zaman kendine gel artık. Ve bırak şu "iyi kalpli çocuk" oyununu. Kaldır o "iyi"yi aradan, sadece "kalpli" kalsın. Çocuk olmayı da unutma, oyunlardasın ya. Bundan sonra sadece "kalpli çocuk" ol, tüm "kalpsizlere" inat... Ve sakın mızıkçılık yapma....

(((Osman Genç)))