Bazen çekip gitmek isteriz

Bazen, çekip gitmek isteriz,

Hani telefonun çekmediği,

televizyonun olmadığı,

insan sesinin olmadığı,

sadece doğayla baş başa olacağımız yerlere gitmek isteriz.

O zaman başımız göğe erecek sanarız.

Tıp da, stajyerlik sırasında bir arkadaşım "çoban olmak lazım bu dünyada, alacaksın bir kaç koyun, başka bir tasan olmayacak." derdi. Ne demek isterdi anlamazdım.

Ancak bugünlerde arkadaşımın ne demek istediğini anlayabiliyorum.

Bazen fırtınalar eser hayatımızda.

Kendimizi kaybetmek, sonra da hayata yeniden başlamak isteriz. Ama nedense bir türlü başlamak için enerjiyi bulamayız kendimizde.

"Başlamak bitirmenin yarısıdır." derler, anlarız bu lafın kıymetini.

Hep sinirliyizdir.

Sinirli uyanır, sinirli yaşarız.

Tüm bunların sebebini bildiğimizi sanırız.

Sebep diğer insanlardır.

Bize göre, o insanlar duygusuzdur, bencildir, anlayışsızdır.

Asla kendimizi yargılamayız. Onların değişmesini isteriz, kendimizi değiştirmeyi asla ama asla düşünmeyiz.