Bazen ne kadar hiç olmuyor insan

Bazen çok seviyorum kendimi

Bazen, hiç…

Bazen sıksam limon soylu dünyayı, suyunu çıkartacak gibi oluyorum.

Bazen, hiç…

Bazen çılgınlar gibi yazmadan duramıyorum…

Bazen sadece hiç…

Bazen okumaktan deli/resim geliyor,

Bazen okumamak, hiç…

Bazen çoook kafama takılıyor en ufak şeyler bile,

Bazen, çokta hiç…

Durasım gelmiyor bazen durduğum yerde,

Bazen oturdum mu beş tonluk vinç çağırsanız nafile, kalkmak bilmiyorum hiç…

Bazen çok ağlıyorum ota boka ama öyle böyle değil salya sümük,

Bazense sanki Akut, Aks, Sivil Savunma ekipleri üç koldan beş inç çıkışlı dalgıç pompa bağlamışlar içime, kurak bir hiç…

Bazen çok ve çabucak âşık oluyorum hemen hemen her şeye bu duruma ben bile inanamıyorum.

Bazen, “hay aksi, gene mi? , neyi tutsam elimde kalıyor” hiç’i…

Bazen ayrılık sonbaharda bile içini ısıtır adamın, tepeden tırnağa kıpkırmızı jartiyeriyle seksi egzersizler yapınca…

Bazense üçüncü sınıf pavyonlarda, loş ışıklı, bol arabesk dumanlı koskoca hiç… Bırak yatağına sokmayı, yüzüne dahi tükürmezsin.

Bazen kaburga kemiklerinin sesini duyasım geliyor, sarılınca…

Bazen soluğunu dudaklarımda hissetmeyince, salyalı sümüklü bir hiç’ in izi kalıyor, tenimde gezindikçe…

Bazen çapkın oluyor bakışlarım, yalan söyleyemem…

Bazen çapı kınsız, çırılçıplak bir hiç…

Bazen bu dünyadan olmadığımı düşünüyorum, “fazlasın oğlum sen buralara” diyorum.

Bazen noktanın bile cümle sonunda anlamı var - lale -,  sen “noktalı hiç” bile değilsin…

Bazen sürünerek gidiyorum bir yerlere,

Bazen aslan olsam, hiç…

Bazen çoook iğrenç, çirkef geliyor bu rezil dünya,

Bazen kafayı bulunca,  koskoca balo salonunda damsız bir hiç…

Bazen yüreğimde tüm acılarla o kadar diplerde geziniyorum ki bir kelimeye ses vermeye nefesim yetmiyor… Hayatın derinlerine çekiliyorum.

Bazen o kadar çenem düşüyor ki ozon tabakasındaki yırtığı yamasam, hiç…

Bazen, ne kadar çok “bazen” diyor insan…

En baz cümlede, ne kadar çok boşluğu dolduruyor “bazen hiç değilse”…

Bazen obsesif, paranoid, psikoz, şizo, distimik, ruh hallerinde olduğuma o kadar çok inanıyorum ve tek tek her birinin kapısını zorlayıp otel odasında buluveriyorum kendimi ki sorma gitsin… Tek gecelik aşk gibi kullanıp kullanıp atıyorum hepsini… Sonra işin tuhaf yanı baksanız aynı gelir size rimellerinin renkleri… Oysa öyle akıyor ki onlar aynı renkte olmasına rağmen hepsi farklı acı tonlarında… O tadı, o kokuyu terk ederken bir ben bilirim, tek gecede hem de...

Bazense hemen bir üstte yazdıklarıma siktiri bol gitmeler armağan ediyorum. Yerli yerinde bulamayınca aradığım bir şeyi sanırım biraz aksi oluyorum ve otel odasındakiler bol makyajlı, bol alımlı, bol isterikli ve yırtmacı gereğinden fazla derin “ hiç” oluveriyorlar…

Her şeye rağmen;

bazen çok ölüyorum… Yaşamak nedir hiç bilmiyorum. Gidip usulca yerime yatıyorum… Uçsuz bucaksız karanlığın koynunda cenin pozisyonunda anamın rahmine doğru ilerliyorum ( Tabi buraya argo tabir cuk otururdu ama edepsizliğin “hiç” anlamı yok şimdi) … Kemiklerimin içlerinde adsız acılar kol geziyor… Sonra başımın ne tarafta olduğu bilinsin diye dikilen mermerin tenine bürünüyorum… Çok üşüyor, çok korkuyorum ama belli zamanlar gelip su döküyorlar ya kimisi gözünden, kimisi elinden, kimisi de boy boy şişelerden…

Ve nice zaman sonra dudakların değince o soğukluğuma; bilmiyorlar ki can suyu diye bir şeyin varlığını, bir üst paragraf kosskocaman HİÇ’e yuvarlanıveriyor öylece…

Sahi ben ne çok yaşıyorum bazen… Hiç öldüğüm gelmiyor aklıma… Gelmene gerek bile yokken yine de öptüğün

ve

HİÇ unutmadığın için sağ ol…

SürNot: Haz Veren Ölüm adlı çalışmalar Salvador Dali’ye ait