Bazen şarkılarda kendini özler insan

Sisli bir bahar sabahına açıyorum gözlerimi. İçimde saçma bir hüzün. Halbuki mutluyum, hayal ettiğim bir hayatın başrol oyuncusuyum. Yatağımın diğer ucunda hayat arkadaşım, henüz uyanmadı ya da uyandı da her zamanki gibi benim "hadi artık koca tembel, işe geç kalıyoruz" serzenişlerimi duymak onda tuhaf bir alışkanlık oldu. Benim için çarpan o güzel yüreğini hak etmek için geçmişte çok makbul bir sevap işlemiş olmalıyım. Hızlı bir şekilde hazırlanıp içerde mırıl mırıl uyuyan dünya güzeli yavrumun yanına gidiyorum sonra. Uyandırmadan önce şöyle bir kez daha bakıyorum o küçücük suratına, minik ağzına, burnuna, dağılmış ve terden yüzüne yapışmış saçlarına, o minik ellerine...uyurken yorganı bacaklarının arasına alması aynı ben. Benim dünyadaki en güzel izim. Şükrediyorum her ona baktığımda olduğu gibi...Ve sonra öpücüklere boğarak uyandırıyorum. Bazen mızmızlanarak bazen de kıkırdayarak uyanıyor. Canımın yarısı. Sevgimin meyvesi

Kızımı kreşin servisine teslim ediyorum öpe koklaya, eşimi de işe uğurluyorum. Sonra ben de işe gitmek üzere yola dökülüyorum. Arabamız sisli yol manzarasında ilerlerken radyoda çıkan bir şarkının sözleri beni uzaklara çok uzaklara götürüyor. Donuk bakan gözlerimden gözyaşlarım ar ediyor akmaya, yüzümdeki duygusuz ifade ise içimde avaz avaz bağırarak şarkının sözlerini tekrarlayan geçmişimi maskeliyor. "Taa uzak yollardan..." 

Özlediğim bir şeyler var doğru. Belki de şarkılardır böyle hissettiren. Şarkılara anlam katan o deli kızı özlüyorum bazen...