Bazen

Bazen her şey üstüne üstüne gelir insanın. Bir sorunla baş edemeden bir diğeri dikilir karşısına. Bir bilgisayar oyununda üst üste gelen yaratıklar gibi sarar dertler etrafını. Fakat oyundaki gibi yenilince yeniden başlama rahatlığı yoktur gerçekte. Bilir ki, yıkılırsa zor doğrulacak, bir daha eskisi gibi dik duramayacaktır. En hafif atlatılanı bile sırtta bir kambur bırakacaktır.

Bazen sevapla, günah arasında yaşamak yorar insanı. Şeytanla kolkola gezerken, bir melekle tebessüm etmek, fırratını sarsar insanın. İnandığı şeylere neden inandığını sorma cesareti gösterememesi, inançla inançsızlığın o keskin çizgisinde yürümek yaralar insanı.

Bazen güçlü hissederken, acizliğiyle karşı karşıya kalmak üzer insanı. Her olayın üstesinden gelirim. Atlas gibi dünyayı sırtlarım diye düşünürken, küçük bir mesele karşısında sarsılması koyar da koyar insana. Etrafa dik ve sağlam bir duruş sergilerken, içinde bir çocuk şapşallığı ve zayıflığı barındırması ağır gelir insana

Bazen en ulvi işlerin peşinde yıpranırken, en değerli zamanlarını en gereksiz işlerde heba etmesi kendini saygısını yıkar insanın. İçinde taşıdığı o kutsi ruhu ziyan ettiğine ağlar da ağlar. Dökülen yapraklar gibi dökülen ömrünü bakar durur. Ne zaman bu yaşa geldim, ne zaman bu hale düştüm diye ah eder durur.

Bazen insanın kendisini bu kadar tanıması deli eder insanı. Kendisinin açıklarını, zaaflarını bu kadar iyi bilmesi, adeta bir hasma koz vermiş gibi pişman eder insanı. Kendinden kaçmaya çalışır gölgesinden kaçar gibi. Fakat hep yine kendi duvarına çarpar. 

Bazen kazanma, başarma ihtimali ve umuduyla bir çizgi çizer insan. Fakat başarısızlıklar yaşadıkça uzaklaşan u hayallerin arkasından göz yaşı döker. İnandırdığı insanlardan gizlenmeye başlar. Ortamı kalabalık gösteren, etrafa boş umur ve karizma dağıtan dağınık ruhundan nefret eder böylece. Kendini bir kez daha suçlar, nefret eder. Ama işin acı tarafı kurbanın canisine hayran olduğu gibi kendisine acımasız bir hayranlık duyar. Her hatasını hoş görmeye ve unutmaya hazırdır.

Bazen...