Bazen...

    Bazen yalnız hissediyor insan. Çok yalnız. Sığınmak , kaçmak belki de annesin karnınına dönmek istiyor. Dert olmadan , tedirgin olmadan, üzülmeden sadece huzurla yaşamak. Ne kadar güzel..

    Bazen en güzeli bir çift minik el ve kol arasına sığınmak. Onun kalp atışlarını dinlemek , gözlerinin parlaklığını izlemek. Nasıl da büyüdükçe sönüyor gözümüzün feri. Nasıl da kötüleşiyoruz. Umursamaz, sabırsız , sinirli oluyoruz. Bir daha hiç bakamıyoruz cocuklarla aynı pencereden. Büyüyünce , küçülüp masumlaşamıyoruz.

    Bazen en güzeli hiç sevmemek. Onun tadını hiç almadan , işine gücüne , anana babana odaklı yaşamak. Hem böylece yalnız da kalmıyor insan. Ana baba hiç gider mi? Hiç vazgeçer mi sevmekten?

    Bazen en güzeli çekip gitmek. Sırra kadem basmak. Telefonundan , adresine hatta sağ mı ölümü durumuna bile ulaşılamayacak kadar uzaklaşmak. Ardına bakmamak.Yüreğinde götürdüklerini, kendi hayatlarında azad etmek. Gün geçtikçe kuruyan göz pınarlarını izlemek aynada..

     Bazen susmak, bazen yazmak, bazen pişman olmak.. Hepsini de aynı amaç için kullanmak. Pişman olduğun için önce susarsın, sonra yazarsın, sonra yazdıgına pişman olup susarsın , sonra da sustuğun için yazarsın. Yani hayat söz konusu '' sen '' olunca hep bir kısır döngü..