Bazı şeyler dağınık kalmalı

Şair Hicran Aydın Akçakaya’nın imza günü

Hicran Aydın Akçakaya 01.12.1971 yılında Muğla’da doğdu 1974 yılından bu yana Bodrum/Bitez’ de ikamet etmektedir. Öğrencilik yıllarından beri edebiyata olan tutkusu yakın arkadaşları ve öğretmenleri tarafından sürekli itibar görmüştür. O yıllarda yazdığı şiirler ve öykülerle Birincilikleri ve dereceleri bulunmaktadır. Okumanın ve yazmanın dışında fotoğrafçılığa da büyük merakı ve ilgisi bulunmaktadır.

İlk kitabının ismi Denize Düştüm Maviye Sarıldım. İkinci kitabının ismi Bazı Şeyler Dağınık Kalmalı. 03 12 2011 tarihinde Bodrum’da imza günü yapılacaktır.

Tüm şairlerimiz ve Fethiyeli şair, yazarlar davetlidir. Edebiyat defteri ve diğer sitelerde de şiirleri ve yazıları şair arkadaşları ve okuyucuları tarafından beğeni ile okunmaktadır. Hemşehrimiz olarak bizlerinde gönlünde taht kuran şair, yazar Hicran Aydın Akçakaya arkadaşımızı onura etmek için Fethiye’den şair ve yazar arkadaşlarla birlikte 03 12 2011 tarihinde Bodrum’da olacağız.

BAZI ŞEYLER DAĞINIK KALMALI

Benim adım Hicran, ölümden bir önceki nefes bir önceki an...

Yüreğimde ne varsa dilimde, kalemimde. Gerçek insanlar tanıdığım kadar maskeli olanlarla da karşılaştım. Yüzüme gülerken maskelerinin düştüğünü hissettim buna rağmen gülümsedim onlara ama sevmediğim hiç kimseye ‘’seni seviyorum’’ demedim, diyemedim. Aldatmadım kimseyi bu yüzden vicdanım rahat. Sustum bazen sorular karşısında ama yalan söylemedim, sevdiklerimden de karşılık beklemedim. Çünkü biliyorum ki herkesin yüreği bir başka çarpar ve herkes başka sever.

Üzüldüm mü? Evet, bazen üzüldüm ama aldanmadım. Yeri geldi af diledim, yeri geldi af ettim ama yaşadığım hiç bir şeyi unutmadım. Belki de en büyük aptallığımdı bu. Etrafımı saran buz duvarlara rağmen asla korkmadım beş duyumu yitirmekten. Tek korkum yüreğimin buz tutmasıydı ona da izin vermedim hiçbir zaman. Biliyorum ki donsa da bütün duyularım ben yüreğimle görecek, yüreğimle duyacak, yüreğimle dokunacak, yüreğimle işitecek ve yüreğimle seslenecektim…

Çok şey öğrendim insanlardan. Bana şüpheyle bakanlardan şüphe etmeyi öğrendim mesela, cesur olanlardan cesareti, kötülerden kötülüğü, iyilerden iyiliği... Ön yargılı olmaktan ziyade ön kaygılı olmayı yeğledim hep insanlara karşı. Belki de bu yüzdendir ilk anda herkese hep soğuk bir cam ardından bakıyor olmam. Kaygılarım çoğaldıkça insanlardan uzaklaştım, yok oldukça sevdim onları.

Bir tek şunu beceremedim hayatım boyunca çok çabaladığım halde güzellikleri taşa, kötü an(ı)ları suya yazabilmeyi… Ben her ikisini de taşa yazanlardanım ama şöyle teselli ediyorum kendimi; acılar öldürmüyor olduruyor, olgunlaştırıyor insanı. Yakıyor, acıtıyor, pişiriyor ama öldürmüyor.
Hayat bir şiirdir yaşanır bilinmez, yazılır silinmez!