Bebeğim üzülme

Onlar, birbirlerini çok sevdiler, biri yağız delikanlı, diğeri zarif, güzel pırıl pırıl kalbli bir genç kız. Çaldı bütün güzel şarkılar onlar için, güneş onlar için parladı, ay dolunay olduğunda, hep mutlu olun dedi ve aydınlattı onları. Uçtular sevgiden, mutluluktan. Korktular hep ayrılıktan, korktular, ansızın ayrılmaktan.
Sevgi ağlarını ördü, ama biri için bu sevgi çok büyüktü. Diğeri onu anlayamadı. Başladı, kahırlar, üzüntü dolu günler, nedendi bu ayrılık, nedendi bu sevginin hemen bitmişliği, nedendi. Bilemediler.

Ay vazgeçti arkasını döndü ve gitti. Güneş ben bu sevgiden vazgeçin derim dedi. Buluta saklandı. Güzel şarkılar sustu, bizim yerimizi hüzünlü nağmeler alsın dediler.

Birinin mutluluğunun ilk temelleri atılırken, diğerinin mutsuzluğu başladı. İçinde fırtınalar kopmaya başladı. Fırtınalara nasıl karşı koyacağınıda bilmiyordu, küçücük yüreciği.

Ona uzaktan gelen bir ses, lütfen bu kadar üzülme, hayat yaşamaya değer, yeter ki mutlu olmayı başar. Bilki, sen kumsalda yalnızlığını, yıkılmışlığının hüzünlü şarkısını dinlerken yanındaki ayak izleri benim ayak izlerim. Şimdi seni kucağımda taşıyorum. Sana en güzel günleri vereceğim.

Çünkü sen dünya ya tarafımdan yaşama hakkı verilmiş iyi bir kulumsun.