Bebeklerin ziyareti

Hamile Yogası dersindeyim. Dersin son anları yani derin gevşeme safhası. Kapının dışında mırıldanmalar. Gidip açtım ve karşımda 5 ay önce doğan dünya tatlısı Bal. Annesinin kucağında zeytin gözleri ile bana bakıyor. Anneyi öpüp, içeri aldım ziyaretçileri. Derin gevşemeden yeni kalkan hamilelerin Bal’ı görünce yüzleri daha bir aydınlandı.

Doyasıya öpüp kokladık minik kızı. Nasıl uslu, nasıl sakin. Kucaktan kucağa dolaşıyor, gıkı bile çıkmıyor. Gülücükler yanaklarından eksik olmuyor. Fonda bir müzik çalıyor. Aylar önce annesi de derslere gelirken bu müziği çalıyordum. Sonrasında evde dinlemeye devam etmişler. Bal, odayı da müzik gibi hiç yadırgamadı. Zaten pek sakin ve huzurlu bir bebekken daha bir rahatladı sanki.

Ardından kapı bir kere daha çalındı. Bu sefer gelen 2 aylık Kerem’di. Uykudaydı Kerem’cik. O’nu öpüp koklayamadık. Pusetinde yattı uzunca bir süre. Uzaktan sevgimizi yolladık.

Eski öğrenciler, yeni öğrencilerle kaynaştı hemen. “Sorun” dedim “aklınızda ne varsa sorun” bir daha bu fırsatı bulamayacaklarını düşünerek. Pek çok hamilelik öyküsü dinleyeceklerdi elbet, ancak aynı dersten yararlanan annelerin tecrübeleri başka olmalı.

Eski hamile, yeni anneler keyifle paylaştılar anılarını. Yoganın hamilelik dönemi, doğum ve sonrasındaki faydalarını anlattılar. Bebeklere etkisini zaten gözler önüne sermişti bu buluşma.

Bir yoga eğitmeni olarak en güzel hediyelerden birisiydi bu ziyatet. Eski öğrencilerimin gülen gözlerini, bebekleriyle olan sevgi bağlarını ve anneliğin onlara ne kadar yakıştığını gördüm. Babalar da çok ilgililerdi doğrusu. Güzel birer aile olmuşlardı. Bana kalan mutluluk ve sağlık dilemekti. Kalbim küçücük yüreklerin atışına tanık oldu, ellerim minik elleri tuttu, gözlerim masumiyetle buluştu. Bu güzel insanlardan ayrılırken, içim huzurla doldu...

Çimen Erengezgin