Beceremiyorsun sen sevmeyi...

Sevsem, ölümüm olacak gibi!
Sevsem…
Dinecek gibi sızım, başlayacak gibi başlamasından korktuklarım, gülecek gibi gözlerim, ağlayacak gibi yüreğim…
Bilirim…
Bu katı yüreğin altında üflesen dağılacak bir yıkıntı yatar!
Cesaretim yok değer vermeye…
Göze alamam hayatımı paylaşmayı, ait olmayı, sahip olmayı…
Vazgeçmeyi özgürlüğümden, kaybetmeyi hür sözcüklerimi, gülüşlerimi…

Öyle zor sardım ki yaralarımı…
Riske giremem! Ağlatmam kendimi bir daha!
Bir kişi daha tanımayı almıyor aklım! Birine daha alışmayı…
Bir hayata daha karışmayı istemiyor ruhum!
Ruhum…
Benim harabe gönlüm…
Bir kez daha izin veremem sana zarar gelmesine!
Zar zor sardım kabuksuz yaralarımı…
Nice dostlarımın, nice yeni aşkların, nice zamanların, biricik anneciğimin, gururunu bir köşeye bırakıp beni teselliye uğraşan babacığımın, gözyaşlarımın, ”Bedenine, yüreğine sahip çık!” diyen Rabb’imin emeği var üzerimde!

Ayıp olmaz mı bunları hiçe saymak? Bir cana daha karışmak… Bir candan daha kopmak… Tüm o emekleri yüzsüzce yeniden istemek…

Alış yalnızlığa!
Beceremiyorsun sen sevmeyi…
Kızdığımdan değil sözlerim…
Bil diye… Kırılma diye tekrar tekrar…
Kırma diye…
Yeniden rehber edinme diye çirkin karanlıkları… Katı yürekleri…
Sus diye…
Ağlama diye…
Aptal olma diye…
Sev diye…
”O” hariç tüm dünyayı…
Başta kendini, sonra diğerlerini, kaybettiklerini, kazandıklarını, umutlarını, unuttuklarını, hürriyetini, gücünü, sahip olduklarını, sözcüklerini, tebessümlerini, boşvermişliklerini…
”O”hariç tüm dünyayı…
Sev diye…
Sevebil diye…
Gül diye…
Güldür diye…

Alış yalnızlığa!
Beceremiyorsun sen sevmeyi…