Bedri Koraman İçin

Kendisi de rahmetli oldu.

Eski dönemdekiler, benim çocukluğumdakiler, yani 1960’lı yılların zirvesindekiler, birer birer ölüyor.

O nedenle, gençlerden dikkatimi çekenleri, elimden geldiğince sağlarken yazmaya gayret ediyorum.

Korama eski bir karikatürcüydü.

Vassattı.

Ali Ulvi gibi, 50 yıl gibi, süre rekoru kıran bir çizer olmamıştı ama yine 1960-1990 arasında, Milliyet’in bir nolu çizeriydi.

Sonra, hem yaşlandı, hem de kendisine düzenlenen ama öldürmeyen suikast, onu muhalefet olmaktna soğuttu ve uzaklaştırdı.

Siyaset çizmediğinde, 1960’lerin AB tarzı, baldır bacak çizen bir karikatürüsttü.

Asıl önemlisi, çizdiklerinin önemli bir bölümünü Mesut Yavuz çizmişti. Ne kadarı karakalemden onu bilemiyoruz ama kendi ağzıyla bunu açıkça ifade etmişti zamınanda. (Tee internetten önceydi, diyeyim de, dede hesabı olsun.)

Eli portre karikatürüne çok yatardı. 1960-2000 arasının, 4 politik kafası, Demirel’i, Ecevit’i, Erbakan’ı ve Türkeş’i hep onun çizgilerinden izledim.

Daha okumayazma bilmezken, onunun karikatürlerine bakardım, çünkü evimize, onun o zamanlar çizdiği Milliyet girerdi.

Kendisi için hazırlanan hatıra kitabını da inceleme fırsatı buldum.

Kendi durumunu açıkça ifade etme dürüstlüğünü gösteren biriydi.

Sonuçta, onunkisi bir tarzdı ve o moda bitince, o da oyundan çıktı.

Şu an, önce 1920’lerden 1970’lere kadar aralıklı olarak Akbaba, sonra da 1970-1990 arasında Gırgır çizgisinin bu ülkede nasıl onyıllarca moda kaldığına şaşıyorsam, Koraman karikatürünün de 30 yıl moda kalmışlığına şaşıyorum. Acı ama gerçek.