Beğenilmek

Beğenmek kolay beğenilmek zor çünkü elimizde değil.

Orta malı değilim herkesin beğenmesi gerekmez, beğenen beğensin.

Beğenilmeyi normal bir şeymiş gibi görüyoruz ama yanılıyoruz tabi, herkes beğenilmiyor.

Ben kendimde neyi beğeniyorsam başkaları da bende onu beğensin istiyorum.

İnsanlar başarıyı beğeniyorlar, güzelliği beğeniyorlar; başka var mı, ha bir de cesaret galiba.

Bunların üçü de ekstrem şeyler, yani biraz Allah vergisi, yani herkeste yok.

Buna rağmen birileri sizi beğendiğini söylüyorsa yalan söylüyor.

Kendimce güzel değilim ama birinin beğendiği olabilirim ve düşünceler üretiyorum etiket olmadığı için para etmese de bu da başarıdır.

Peki, beğeniliyor muyum? Herkes önce kendini beğendiği için sıra bize gelmiyor. Ben ise fellik fellik beğenip takdir edeceğim insanlar arıyorum.

Yukarılardaki sahte yıldızlarla ilgilenmediğim için (yarısının sahte olduğunu düşünüyorum) zamanım ve imkânım da çok, krallara taç takmak istiyorum.

İnsanlarda küçük iltifatları beğeni sanmak gibi bir yanılgı var; ölçü: Beğenen sizi bırakmaz.

Gençlikte sadece zekâmı beğenirlerdi derslerim iyiydi çünkü. Yazımı beğenirlerdi, çok kişiden duydum bunu. Aslında tipli biri sayılırım ama tipimi beğeneni hiç duymadım. Hatta bu yüzden aşağılama da yaşadım (Bir köylümüz bu güzel kızı senin gibi birine nasıl verdiler dedi) Bu durumu bir türlü anlayamadım. Ama insanlar sokakta bakardı bana. Bunu bir türlü çözemedim, içime dert oldu. Biraz paspaldım çünkü giyinmeyi bilmiyordum ve param yoktu ama elim yüzüm düzgündü şimdi doğruya doğru.

Korkak, pısırık, kifayetsiz muhteris, geveze boş konuşan, dengesiz, yalancı, kumarbaz, karı kız peşinde koşan, boğazına düşkün…

Bunlar hiç gündeme gelmedi de tek iyi yanım olan tipimi beğenmediler! Yazık oldu bu güzelliğe harcandı gitti!