Behiç Aşçı

Dans dersleri almayı planlıyorum aybaşında. Yıllardır ilk kez bir tutkumun peşinden gidip eyleme dökmek. Kendim için kendimden başka kimseye bir faydası olmayan bir şey yapmak yıllardır ilk kez.

Muhteşem geçen üniversite yıllarından sonra ters giden hemen her şey, birçok acının ilkleri, hayaletlere dönüşen hayaller. Çok sıkıntı, çağ gözdesi arkadaşımız depresyonun ziyaretleri olduğu sonradan anlaşılan belirtiler, zor atlatılan 3 koca sene. Hele bir de boşuna geçmişse…

Neredeyse dünya görüşümü yarı yarıya değiştirmek zorunda kalmalar, bu topraklardaki yeni değerleri idrak etmeye çalışmalar... İdeallerinin peşinden gitmek denilen şeyin temelde tutkuyla değil, ana-baba parasıyla doğru orantıda olması gerçeğiyle yüzleşmek, treni kaçırma endişesi.

Anadan üryan serbest nazım coşan ırmaklarıma vurulan ketler. (Çok salya sümük edebiyat olmasını istemiyorum ama içimdekini doğrudan tanımlayan güzel bir metafor bu) O sular şimdi hormonlu ürünleriyle bezeli koskoca bir tarlayı suluyor, paslı borular içinde geçip ince deliklerden akarak. Debisi için de motorlu bir itenek gerekiyor üstelik.

Ben kendi adıma hayli kurban verdim bu ülkeye yararlı bir insan olmak için. (Böyle bir deyim vardır, değil mi? “Ülkesine yararlı insan olmak”) Yine de yaranamadım. Yol yordamı doğruluk, dürüstlük ve ahlak ekseninden çoktan çıkartmışlar meğer. Bilmiyordum. Öğretmemişlerdi ne okulda ne ailede. Meğer tüm terminoloji de değişmiş kurallar da anlayışlar da. İnsana kendini yirmili yaşlarda yaşlı hissettiren güzel ülke! Hayaller kurmuştum senin şehirlerinde...

Evet senelerdir ilk kez kimse için doğrudan yararı olmayacağını bildiğim bir işe kalkışmak üzereyken, bunu hak görebilmek bile büyük cesaretken benim için Behiç Aşçı orucunun 255. gününde. Kendi ve sevenleri dışında kimseye zararı olmayan bir işin içinde. Elimdeki çalgılarla anlamlı sesler çıkartamıyorum. Siyasi - ideolojik aygıtlarım kırık dökük. Yanılıyorsunuz bertaraf değilim! Durduğum yerden eminim ama yine de burkuluyor yüreğim.