Beklemek

Yine de bir iştir beklemek.Bekleyecek bir şeyi olmamaktır asıl korkunç olan.

                                                                                                                     Cesare Pavase                       BEKLEMEK                                                                                                                         

Kuşkusuz beklemek bir zor iş. Üstelik belirsizlik içinde bekliyor olmak. Ne getireceği belirsiz ya da süregelen gelişmelere bakarak ne getireceği hemen hemen belli olan bir durumda beklemek daha da zor. Tıpkı gelişi Çarşamba’dan belli olan Perşembe’yi beklemek gibi. Bir yönüyle beklemek zamanın gövde kazanması belki de ağırlaşmasıdır.                                                          

Son günlerin iç bunaltan yerel, yakın ve uzak çevredeki siyasal, toplumsal ve doğanın acımasızca yıpratılmasına neden olan gelişmelerinin yarattığı kötümserlik bulutlarını dağıtmak için en çok gereksinim duyduğumuz şey kuşkusuz iyimserlik duygusunu yitirmemek.                                                          

Gerçi, kendi varlıklarını zorlukla taşıyan yorgun insanların iyimserlik duygularını yitirmemeye çalışmaları çok zor. Ama bütün olumsuzluklara karşı gene de olanaksız değil. Bir yanda egemenlerin toplumu ve kendi dayatmaları ve yasalarıyla insanı her türlü ufuktan yoksun, umutsuz bir yalnızlaşma ve yabancılaşma içinde edilgen ve çaresiz bırakma girişimleri sürerken, gerçeklerden kopmadan iyimserliği yaşatmaya çalışmak zor olsa da sağlıklı bir insani ilişkiyi kurmanın ilk koşulu olarak görülüyor.                                                                                                             

    Kendisi ile ilişkisini kuramamış, kendisiyle yüzleşmekten ve hesaplaşmaktan çekinen insanlar, bir diğeriyle bireysel ilişkiyi kuramamanın yetersizliğinde huzursuz bir toplumun yaratıcısı oluyorlar. Kuşkusuz insan kendi içerisinde uyumlu olduğu sürece başkalarıyla sağlıklı bir                                         ilişki kurabilir. Bir kendini kuşatma etkinliğinden kurtarabilmek için,sağlıklı bir ilişkiyi yalnızca kuru bir akılcılıktan, zorlama ve yasalarla oluşturulan yüzeysel birlikteliklerden                                 

ayırmak gerekir. Ne kadar zorlanırsa zorlansın kendisi ile uyumu sağlayamamış bireylerden oluşan bir birliktelik panayır aynalarına yansıyan sağlıksız eğri büğrü görüntüler gibi yapay,                                      

gerçek dışı bir görüntü sergileyecektir. Sevginin artık kırıntılarından bile yoksun, acımasız bir gerçeklikle bezeli, yaşamaktan değil, belki de gerektiği gibi yaşayamamaktan yorgun düşmüş,                                    

alınlarında ve sırtlarındaki terler hiç kurumamış, elleri ve yürekleri nasırlı insanların bekleyiş, bırakılmışlık ve yalnızlıkları ile büyüttükleri bir derin yarılmada Kaf Dağı’nın ardında unutulmuş gibi iyimserlik. Kuşkusuz iyimserlik adına gerçeklerden kopmamak, onları görmez-                                          

den gelmemek gerekiyor. Ne kadar iyimser olmaya çalışılsa da, kötümserlik bir yerlerden baş kaldırıyor. Ama bu yaralayıcı ikilemde iyimserliği öncel kılabilmek, kötümserliği de bilmekten geçiyor. Tıpkı barış gibi. İyimserlik olmadan sağlıklı ilişkiler kuramadan barışı sağlamanın olanaklı olmadığı gerçeği gibi.                                                                                                                                                                                                                        

    Tek başına bir sözcük olmaktan öte bir anlam taşımayan barış, kuşkusuz sağlıklı bir ikili ilişkidir. Ve kuşkusuz barış ancak kişisel ve toplumsal olarak ikili ilişkilerde karmaşa bittiğinde                             

gerçekleşir. Günlük yaşamda giderek eksilen insani değerlerin, renk ve motiflerin sınırlı bir özgürlük alanına kapatıldığı; eğitim ve sağlık gibi, insanca yaşamak gibi en doğal gereksinimlerin bir lütuf gibi sunulduğu bir toplumda sağlıklı bir ilişkiyi sağlamanın zorluklarını aşmak, barışı sağlamanın da ön koşullarından birisi olarak görünüyor.

Cumhurbaşkanlığı seçimi öncesi öncesi propagandanın başladığı bu günlerde adayların ve sorunları çözmekle görevli olanlardan özellikle birisinin konuşmalarındaki ses tonundan, mimiklerine, el kol hareketlerine ve konuşma içeriklerine; çatılmış kaşları, gerilmiş yüz kasları ve bakışlarına yansıyan öfke, iyimserlik ve barış adına umutlanmanın ne kadar zor olduğunun göstergesi gibi. Geleceklerini kurmak adına ve henüz sonuçları yeni alınmış üniversite sınavlarında kazananlar, bitirseler bile nasıl iş bulacakları kuşkulu bir üniversite eğitimine başlayabilmek için bekleme içindeler. Çağdaş ve evrensel değerlerle yüklü bir eğitimin yerine "ulema" referanslı öğrenimin yer almaya başlaması, genel seçimlerde alınan sonuç ortada ve matematiksel değeri dururken, cumhurbaşkanlığı seçimleri ile ne değişeceği ikilemini giderek derinleştiriyor. Yarını beklemek biraz da genç yaşların işi, karamsarlığı yenmek sadece onların değil her yaşta genç olabilenlerin de işi olmalı.Onlar pek yarını beklemeseler de...                                                                                                                                                                  

    Uzak coğrafyalardaki ürküten karanlık kapı ardı görüşmelerde, sözde insanlık ve demokrasi adına planlanan bir acımasız tezgahın silahları, yakın coğrafyamızda barışı vuruyor.                                  

Hızla; insanlığın asırlar boyunca ürettiği tüm değerlerle birlikte doğa geri dönüşümsüz olarak                     tüketiliyor. Aylardır iç serinletici bir yağmur yağmıyor, yağsa da etrafı seller götürüyor. Barajlarda                  ve göllerde su seviyeleri azalırken, en büyük ovalarımız hızla çölleşiyor, ekili buğdaylar filizlenmeden kuruyor. Kutuplardaki buzulları hızla erime sürecine sokan, kendi geleceğini tüketen bir insanlığın neden olduğu küresel ısınma, kafalarda ve gönüllerdeki buz tutmuş kalıpları eritmeye yetmiyor!                         Yine de, karabasanlarla geçmiş uykusuz bir gecenin sabahında parıltılı bir güneşe, rüya mavisi                   bir sabaha uyanmanın mutluluğunu duyumsamak, yaşamı sevmek, ümitlenmek ve iyimser olmak için bir çok neden hala var. Yoksa hayatın çaresizce beklemekten ibaret olduğu, kişisel iradenin hiçbir anlamının kalmadığı, barışın ve iyimserliğin yitirildiği bir dünyada hiçbir şeyi değiştirmeye çalışmadan yalnızca oturup beklemek, Godot’u beklemekten farksız.                                                      

    Zaten Godot hiçbir zaman gelmeyecek olanın adı değil mi?...                                                                               

                        

                   

                                                                                                                                                                                    

                                                                                                   Akın YAZICI