Beklenmedik Kayıplar

O keskin, çarpıcı, yıpratıcı duyguyu çoğumuz yaşamımızın bir döneminde yaşarız.

Yaşadığımız anda içimizden bir şeyler kopup sonsuzluğa düşer ya da beklenmedik bir anda dibi görünmeyen bir uçurumdan aşağı düşmüş ya da kafamıza sert bir cisimle darbe yemiş gibi oluruz.

Tanıdığımız ya da tanımadığımız biri kendisine ya da aile bireylerine beklenmedik bir zarar vermiştir.

Bir şeyler bizim haberimiz olmadan birikmiş, birikmiş ve patlamıştır. Bir şeyler çürümüş, çürümüş ve yıkılmıştır.  Ya da beklenmedik bir tayfun, bir fırtına çıkmıştır.

Bizim de bir şekilde dâhil olmamız halinde önleyebileceğimiz bir şey, önlenememiş, ciddi bir yıkıma dönüşmüştür. Ya da önleyemeyeceğimiz ama kolay kabullenemeyeceğimiz bir hal ortaya çıkmıştır.

Canlar yanmış, canımızı yakmıştır.

O andan itibaren başlarız hayıflanmaya. Keşke birileri yetişip şöyle yapsaydı ya da böyle yapsaydı diye geçiririz aklımızdan.

Keşke yanında olsaydım, konuşma fırsatımız olsaydı; keşke böyle bir şey yapacağını önceden görüp önlem alabilseydik deriz.

Ama bu bir işe yaramaz.

Yutkunmak, hazmetmeye çalışmak durumunda kalırız. Çoğu kez de kolay hazmedemeyiz.

İçimizde bir yerde bir yara sızlar durur bir zaman.

Çoğumuz yoğunuz, meşgulüz, her yere yetişemiyoruz. Öyle olunca da kimi sorumluluklarımızın gereğini yerine getiremiyoruz. Faturaları ağır oluyor.

Bir kısmımız da yoğun, meşgul değiliz ama yine de yetişemiyoruz. Tembellik ediyoruz, ihmal ediyoruz ve ancak acıyı hissettikten sonra uyanıyoruz.

Ömürler akıp gidiyor. Bizim ömrümüzle birlikte diğer herkesin ömrü de akıp gidiyor.

Bir kuş kadar, bir tavşan kadar ya da bir ceylan kadar uyanık değiliz.

Konfor, rahatlık, gündelik yaşamın rutinleri bizi dar alanlara hapsediyor. Sahip olmamız gereken duyarlılıklarımızı yitiriyoruz.

Her yıkımdan sonra bir şeyler yapmamız gerektiği konusunda bir nebze uyansak da bu uyanıklık uzun sürmüyor.

Kolayca eski halimize dönüyoruz.

Belki de doğal gidişat bunu gerektiriyor, her yere yetişemeyiz.

Bunu da tam olarak bilmiyoruz.

11.06.2018

14:57