Bekler Bizi Arkadaşlar Yolculuk Var

 

Yaz geldi,  yolculuk mevsimi başladı. İzmir civarını dolaştığımız ilk minik tatil dönüşü, yolculuk tahminimizden uzun sürünce epey düşünme fırsatım oldu.İlk yolculuğumu hatırladım: Annemin kucağında Ankara aktarmalı, Aydın’a gittiğimiz, bitmek bilmeyen yolculuğumuz.İki kişilik otobüs koltuğuna iç kişi oturmaya çalıştığımız, tombiş olduğum için bir türlü sığamadığım, rahat edemediğim,sigara dumanından nefes alamadığım ( o yıllarda toplu taşıma araçlarında sigara içiliyordu ) ve annemin hazırladığı yolluklarla (ekmek arası köfte, poğaça, çay vb...) avunmaya çalıştığım ilk yolculuğum. Yol boyu annem ve ağabeyimle sohbet etmek, oyunlar oynamak, her mola yerinde durup etrafı izlemek, tarlaları, leylekleri, güneşin her halini görmek beni büyülemişti.Bir sürü şey öğrenmiş, yolculuk sonunda büyüdüğümü düşünmeye başlamıştım. Babamın görevi nedeniyle Anadolu’yu adım adım gezerken yolculuk, “ tutkum “ oldu. Nereye gittiğimizin önemi olmaksızın, heyecanla beklediğimiz, hayaller kurduğumuz, birbirimize yakınlaştığımız, öğrendiğimiz ve paylaştığımız yolculuklar…

 

Herkesin benzer anıları yok mu? Şimdi düşünce gülümseten, ailelere trip atılan ergen hallerdeki yolculuklarımız, belki artık hayatta olmayan babaanne-dede ziyaretleri, arkadaşlarla çıkılan ilk tatiller, sevgili ile yapılan ilk yolculuklar, biten dostluklar, başlayan aşklar, bol kahkahalı, bol ağlamalı, bol saçmalamalı yolculuklar. "Buraya yerleşmem lazım" kararları,  her gördüğün Ege kasabasına hayran kalma halleri, unutulan eşyalar, kaybolanlar, yalnız başına çıkılıp keşfedilen şehirler, ülkeler ….

 

Yolculukların insanı değiştirip geliştirdiğine inanırım. İlber Hoca söylemeden önce mobilyacı gezmek yerine dünyayı gezip görmeye çalışanlar; çok şanslıyız.

 

Dünya büyük, görecek daha çok yer var. 

 

Uzun yolcukların, keşiflerin,  anlatacak hikayelerin bol olduğu bir ömür dileği ile…