Bekleyebilmektir sevgi

Gök / yüzündeki hüzünlü gözleri, hüzünlü görmek istemiyordu bu hüzünlü gözler,
Vardı bişey ama ne, diyordu
Bu acıyla bakan, yüreğimsi, sızlayımsı, kömürümsü, karanlığımsı gözlerde
Ancak ne, çözemiyordu sırlı bakışlarını...
Göz gözü hüzünle selamlıyordu
Çünkü o nasılsa alışkındı hüzünlere, fırtınamsı yağmurlara
Fakat gök / yüzündeki bulutlu gözlere yakışmıyordu, yakıştıramıyordu üzgünlüğü, küskünlüğü...
Ben gülmesem de, o gülmeli diyordu
Çünkü sevmek böyle olmalıydı
Dostluk da aşk da farketmez, yürekte yaşanmalıydı sadece
Hepsi bu, gerekli olan bu...
Fedakar olmalıydı hep...
Ben yemeyim ama o yesin, giymeyim giysin, derler ya hani, işte öyle...
Endişe etmektir belkide sevgi, dostluk yada aşk, adı her ne olursa olsun sevginin,
İster delicesine karşılıklı sevgi, ister yalnızımsı platonik sevgi yada en kutsalı olan dostluk, endişe demekti...
Kırmaktan, unutmaktan endişe etmek, unutulmaktan belki de...
Dostluk, sevgi, aşk biraz da kapının önünde diz kırıp beklemektir der...
Gitmesi mesele değil, onu beklemek yeteneğini yukarılara (yüreğe) taşıyabilmektir der... İbrahim Sadri.
Ne dersin, belki de gelmeyeceğini bilsen de bekleyebilmektir sevgi...