Bekleyiş

Ne zor şeydir beklemek ! Ve ne çoktur beklediğimiz anlar… Bir haberi beklemek… Saniyeler bile yavaşlar inadına… Siz bekledikçe geçmez dakikalar.

Aklınızdan o an iyi şeyler de geçer. Ama bekleme psikolojisiyle nedense kötülere takılır kalırız… Alacağımız haberi düşünmekten o an dünyayla bağlarımızı koparırız.
Aklımızı verip bir yazıyı bile okuyamaz hale gelir, dinlediğimiz müziği duymayız. Bir gürültüdür sadece kulağımızda…

Ve ben bu duyguyu geçen hafta bir dostumu beklerken çok yoğun bir biçimde yaşadım. Süregelen rahatsızlığı sebebiyle 1-2 gün hastanede kalması gerekiyordu. Ve ben O’nun bulunduğu şehirde de değilim. Yanında olup, destek vermek isteyip de olamamak… Çaresizce beklemekti yaşadığım.. Küçük bir iki telefon mesajı ile yanında olduğumu hissettirebilmekti sadece yapabildiğim…

O iki gün zavallı annem ve babam bazen tuzlu, bazen tuzsuz, bazen de dibi yanmış yemekler yemek zorunda kaldılar.. Yazı yazamadım... Okuyamadım… Bilgisayar başına oturamadım… Elime aldığım kitabın bir sayfasını defalarca okuyup da ne okuduğumu bilemediğimde onu da bıraktım…Müzik sıktı…TV zaten çekilmez…
Çamaşırlar makinede unutulduğu için ikinci kez yıkanmak zorunda kaldılar…
Öylece hiçbirşey yapamadan elimde telefon, saksı gibi bir köşede oturup beklemekti yapabildiğim…

Elimde olsa ben de gidip yatıp uyusam ve haber gelene kadar uyanmasam dedim içimden…

Ama bu da mümkün değildi elbet… İşe yaramaz hale getiriyor insanı bu meraklı bekleyişler… Neyse bekleyiş bitti... Dostum gayet iyi… Ve ben normale döndüm… Mutluyum… Bu tarz bekleyişleri kimsenin yaşamaması dileğiyle…