Bekleyiş

Bir hayal uğruna yıllar harcamaktır, beklemek.

Gerçekleşmeyeceğini bilerek…
Yine de ömrünü bu bekleyişe vererek.
İflah olmaz bir yaşam sürebilmektir, beklemek.


Ufacık kırıntılar biriktirmektir, yüreğinde.
Eski günleri yâd etmektir, gizlice.
Ve hatıralardan, teselli bulduğun yetmezmiş gibi,

Bir de tekrar yaşayacağını sanmaktır, beklemek.

Savaşmaktır beklemek, savaştığı için suçlu olmaktır.
Bazen de sessiz çığlıklar biriktirmektir, beklemek…
Susmaktır, kapalı kapılar ardındaki yalnızlığına sığınmaktır.
Yalnızken, daha az hırpalanacağını zannederek.

Suçlamak ve öfkelenmektir beklemek,  kendini haklı çıkarmaktır.
Çünkü haklısındır kendine göre,
Vardır suçlanacak birileri ve bir şeyleri elbette…

Korkmaktır beklemek, yüzleşemediğin gerçeklerinden.
Soramazsın kendine ‘neden’ diye…
Bilirsin çünkü hataların vardır senin de.

Beklemek umudu, solmadıkça
Bekleyişler, anlamından şaşmadıkça
Bir kez olsun kırıp dökmedikçe
Gerçekler, öfkelerinden ölmedikçe
Yaşama anlam katar, beklemek…

O, umut filizlerini yeşertmektir içinde.
Hayallerini örselemeden, gizlice sevmek ve bağlanmaktır beklemek.

Ta ki geçen yılların ardından,
‘Kazandım mı’ diye kendine sorup, dönüp ardına baktığında,
Gördüğün boş avuçlarınsa eğer;
Kırılma…
Hayat, yeni bekleyişler sunacak ve her son, yeni bir başlangıç ile buluşup,
Yeni bir sen ile yeşerecektir…

Kısacası, sabırdır beklemek.
Kimin için bilinmez ama
Bekleyen için ağır bir yük,
Bekleten için vicdandır bekletmek.
İçini bu kadar acıtırken, zordur beklemek…