Bekliyorum...

Uzun zaman oldu, bir baktım mevsim dönmüş…

Haşlanmış – közlenmiş mısır tezgahları artık yerini kestane kebapa bırakmış.

Artık güneş geç doğuyor, uyandığımda gün ışımamış oluyor artık, sonbahar geldi, alışmak gerek...

Ispanak çıkmış, pazarda gördüm, lahana, turşuluklar... Karşı apartmanın balkonunda tarhana yapılmış, kavanozlarda reçeller, kışa hazırlık…

Pikelerin yerini battaniyeler, yorganlar almış, uzun kollular çıkmış dolaplardan, vitrinlerde yeni sezon kışlıklar…

Tiyatro, sinema sezonu açılmış, anlaşıldı, sonbahar geldi…

Mevsim dönüyor.

Hiç sevmedim sonbaharı bu sene, gelmesini istemedim hiç…Zaman geçmesin, akrep yelkovan dursun istedim, durmadı…

Ama zaman hızla geçiyor, dursun diyene inatla…

Mevsim değişti ya, insanlar da mı değişti? Yani yaz sıcağında gülen yüzler sonbaharda hüzne mi bıraktı kendini? Ya da başka başka nedenlerin bahanesi mi sonbahar…Havalardandır mı yani üzüntüler, hayal kırıklıkları, karamsarlıklar? Ya da sonbahar geldi böyle mi oldu? Yağan yağmur mudur kasveti getiren, mis gibi toprak kokusu neye yetmez ki hem?

Derler ya, ayrılıkların, hüznün mevsimidir sonbahar diye, hiç mi güzel anlar yaşanmaz insan hayatında, yeni başlangıçlar…Yaşanır değil mi, yaşanmaz mı ki?

Sevemedim bu mevsimi pastırma sıcaklarına, ılık rüzgarına, yeşilin her tonuna, toprak kokusuna, kestanesine rağmen. Sevemedim…

Sanki herkeste anımsattıkları tüm doğruları, güzel olan ne varsa hepsini götürüyor birden. Elde kalan gerçeklerse çoğu zaman koca bir hüsran…

Kış gelsin artık, lapa lapa kar yağsın şehrimde…Beyazın tüm saflığı, masumiyeti kaplasın heryeri, bütün karanlıkları aydınlatsın, acıları bastırsın, kar altında kalsın bütün üzüntüler…Baharda güneş açtığında buhar olup uçsunlar bir daha gelmemek üzere…

Mevsim dönüyor, hızla, telaşla, aldırmadan...

Ve ben bekliyorum, sabahları karanlığa değil, bembeyaz bir güne merhaba demeyi, böğürtlen çayımı, ıhlamuru, kuşburnunu yudumlamayı, sıcacık gecede uykuya dalmayı uzun kış gecelerinde… Gelir mi dersiniz?