Bekliyorum sevgili

Hep geçmişe bir göz kırpıp, "sen de tarih oldun" demişliğim çoktur. Evet, sen de tarih oldun ve mazi kitabındaki yerini aldın der gibi oldum ancak aslında tuhaf geldi seni maziye gömmek. Sanki gerçekten bedenini toprağa gömüyormuşum gibi hissettim. Neden acaba? Seni kaybetmek mi istemiyorum yoksa bırakmak mı? Çok enkazım var ardımda ama seni emanet etmek istemiyorum işte mazinin kara kollarına. Nedenini bilemiyorum ve bu beni daha da içinden çıkılmaz bir hale getiriyor. Daha dün gibisin, her şeyin ter-ü taze. Bugün apansız kapıyı açıp, hiçbirşey yokmuş gibi içeri girecekmişsin zannediyorum, gözlerim kapıda.

Gidişin kolay olmadı ya dönüşün? Dönecek misin bana sevgili? Dudağıma konduracağın bir öpücükle mi uyanacağım bu sabah? Ellerin dokunacak mı gözyaşlarıma? Dertli başımı yaslayabilecek miyim dizlerine?

Yoo... Sen tarih olmadın, unutulmadın, gömemedim seni yalnızlar mezarına. Saplamışım meğer seni gönlümün burçlarına.

Hazan rüzgarlarına sarılmış bekliyorum seni ey sevgili!

Bekliyorum hala mecnun gibi bu diyarı terk ettin edeli...