Belki... sadece belki...

Şehirlerarası bir otobüs terminaline erteledi kız hayallerini... Bir çarpışmaya, bir bakışa kilitledi tüm düğümlerini...

Belki dedi, belki yeniden... Kaldığı yerden... Tesadüflerden dedi, hani şu romanlarda anlatılan... Bir baş sallama çözer dedi tüm söylenmemiş sözlerin gizemini... O gizeme yüklediği özlemini, onsuz geçen günleri...

Kız hep bekledi... Son ümidini de yitirmek üzereydi ancak yine de her yolculuğa şimdi dedi...

Ve o gün geldi...

Kız otobüse yetişmeye çalışıyordu, delikanlı molaya iniyordu... Merdivenlerde yakaladı onları zaman... Bir gidip bir geldi... Geçip geçmemek arasında kaldı... Zaman durdu, zaman aktı gitti... Geriye döndü baktı zaman bıraktığı yerdeydi ama akıp gitmeliydi...

Ne başını sallamıştı, ne de hayallerini kurduğu başlangıcı kımıldatmıştı... Sadece bakmıştı bir zamanlar çok şey söylemek istediği o gözlere... Sadece bakıp susmuştu...

Genç kız şimdi yolda...

Ona hayatının geri kalanını vaad eden geleceğe doğru yürüyor...

Aklında hala cevabını alamadığı sorularla yazıyor... Bir yerden sonra tüm satırların ona geleceğini bile bile yeni satırlar diyor...

Belki diyor, belki... Hep söylediği gibi, belki...