Belki de bir özürdü gözlerinden süzülen iki damla yaş...

İş yerinin merdivenlerini çıkarken heyecan içindeydi Zeynep. Tam 32 yıl olmuştu Mehmet'le görüşmeyeli. Acaba ilk karşılaşmada tanıyabilecek miydi onu, ya da arkadaşı Zeynep'i tanıyabilecek miydi? 

Karşılaştığı ilk görevliye Mehmet'in çalıştığı büroyu sordu. Görevli 4.katta olduğunu söyleyince hemen asansöre yöneldi Zeynep. Çok sevdiği arkadaşıyla buluşmasına sayılı dakikalar kalmıştı. Heyecanı biraz daha arttı. Bürodan içeriye girdiğinde tüm çalışanları bir anda gözleriyle süzdü. Hayır, bunların hiçbiri değildi Mehmet. tip olarak değişmiş olsa dahi bakışlarından onu tanıyabileceğini düşünüyordu. Bir bayan görevliye yaklaşıp "Mehmet beyle görüşmek istiyorum." dedi. Görevli, arkadaşının izinli olduğunu, Pazartesi günü işe geleceğini söyledi. Yüreği sıkıştı Zeynep'in, boşuna mı gelmişti? Ama bir hafta daha bu şehirdeydi, görüşme şansı hala olabilirdi. Bayan görevliye; "Ben Mehmet'in liseden sınıf arkadaşıyım, işim gereği 32 yıldan beri başka şehirlerde yaşamak zorunda kaldım. Zaman zaman kısa vadelerle bu şehre geldim ama Mehmet ile görüşmek kısmet olmadı. O benim çok sevdiğim can arkadaşım. Bu defa onunla görüşmeden gitmek istemiyorum. Rica etsem ona yazacağım iki satırlık not ve telefon numaramı iletir misiniz?" dedi. Görevli, biraz isteksiz bir tavırla notu alırken Zeynep bürodan ayrıldı. 

Pazartesi günü telefonunun çalmasını bekledi Zeynep. Saatler geçiyor ama beklenen telefon bir türlü gelmiyordu. Neden aramıyordu Mehmet? Bayan görevli notu iletmemiş olabilir miydi? Tekrar aramaya karar verdi Zeynep. İşyerinin santral görevlisine sordu arkadaşını, aldığı yanıt şaşırttı onu. Mehmet 5 gün izin almıştı yeniden. Notunun ulaştırılmadığını düşündüğünden yardım istedi görevliden. Görevli biraz nazlanıp sonra verdi telefonunu Mehmet'in. Zeynep, mutlu olmuştu. Öyle ya, az sonra arkadaşının sesini duyabilecekti, telefonla da olsa. Ne kadar şaşıracaktı kim bilir, sesini duyduğunda Mehmet? 

Numarayı bir çırpıda tuşladı ve çalan zil sesini dinlemeye başladı. Ama telefon açılmadı. Birkaç dakika sonra yeniden aradı, bu defa telefon meşgul sesi veriyordu. Bekledi ve birkaç dakika sonra yeniden aradı. Bu defa telefona ulaşılamadığı bilgisini aldı Zeynep. Yıkıldı, şaşkındı ve bir anlam veremiyordu. Ama kararlıydı, bir şekilde ulaşmalıydı ona ve sesli mesaj bıraktı arkadaşına. Mesajında sitem vardı. "Merhaba Mehmet, eski arkadaşına bir merhabayı çok mu gördün, aşkolsun". Tatili bitinceye kadar boşuna bekledi telefonun çalmasını ve ayrıldı o şehirden, çok sevdiği arkadaşının telefon numarasını da silerek... 

Aradan yaklaşık 2 ay gibi bir zaman geçmişti. Zeynep'in telefonu çaldı. Arayan yine aynı liseden bir başka sınıf arkadaşı Metin'di. Metin ile de yakın zamanda görüşmeye başlamışlardı, yıllar sonra. Metin memlekete tatile gittiğini duyunca, eski okul arkadaşlarından kimseyi görüp görmediğini sordu ona. Zeynep de Mehmet ile yaşadığı bu anlamsız olayı anlattı ve biliyorsun dedi biz onunla çok iyi arkadaştık, neden benimle görüşmek istemedi, biz onunla sevgili değildik ki dedi. Metin ise "Zeynep, sen benimle dalga mı geçiyorsun? Mehmet seni seviyor, seninle nefes alabiliyordu. Bizler de ikinizin sevgili olduğunu düşünüyorduk" dedi. Zeynep şaşkındı, ne diyeceğini bilemedi, bu gerçek değildi, en azından kendi açısından. Peki ya Mehmet, böylesine yoğun duygular yaşarken nasıl saklayabilmişti Zeynep'ten? Veya Zeynep hiç mi anlayamamıştı Mehmet'in duygularını?... İyi günler dileyip telefonu kapattı Zeynep ve 32 yıl önceki anılara döndü. 

Mehmet ile bu günkü söyleyişle kanka olduklarını varsaymıştı hep. Onu asla başka bir gözle görmemişti. O, kankasıyla günlerinin tadını çıkartırken; Mehmet, arkadaşlığını kaybetmemek adına aşkını gizlemeyi başarmıştı. Şimdi anlamaya başladı Zeynep, Mehmet'in neden görüşmek istemediğini. Nasıl acı çekmişti kim bilir Mehmet? Zeynep bunları düşünürken gözlerinden iki damla yaş süzüldü. Belki de bir özürdü bu yaşlar, kankasına bilmeden yaşattığı acılar için...