Belki de papatyanın son yaprağına mahkûm yüreğin suskun kıpırtısı !

Hoyrat arzuların hayali peşkeşleriyle erilen vuslata kanıp da coşuyorsan çığlık çığlığa, derim ki hiç görmemişsin açamamış goncanın dikene sarılışını.

Sarp tepelerin taşlı tozlu yamaçlarında içlenen kaktüsün makûs kaderiyle ne ilgisi olduğunu da düşünmüşsündür ruhundaki sahte yaraların.

Oysa hayatın ta kendisidir yüzüne nakşolan o sahneler!

Gemi azıya yâr edip de aşknala kaçan yılları yakalamaksa maharet, tozlanamamış anıları biriktirmek midir hiç çatılamamış sevdaların kibrinde mutluluk!

Belki de papatyanın son yaprağına mahkûm yüreğin suskun kıpırtısı.

Neden yetmezse bir tutam huzurla kucak arsızı heyecan ânın solgun mânâsına!

Lime lime duyguların küllenmiş hüznüyle düette kavak hışırtısı.

Heyhat!

Dinmeden kuruyan gözyaşlarının çağıltısına esir düşen gönlün derin sızısında, fer yoksunu gözlerin vadettiği yalancı cennetin eşiğinden dönmek hidayet.

Ve usulca gitme vakti onurzede sevgiden aşkpâre, gelişi olmayan yolun mavi cazibesinde!