Ben, sen, o, peki ya ''biz''?

Sanırım biraz kulak misafiri oldum desem durup dinlemişliğime haksızlık etmiş olurum. Ama o kadar kötü hissettim ki en fazla 7-8 yaşlarındaki bu iki çocuğu dinlerken kendimi. Böyle bir toplum mu olduk, ne zaman, ne ara, kim yaşattı bu değişimi bizlere dedim. Önce diyalogu paylaşayım sizlerle:

" -beni neden çağırdın ki o zaman?,

-Oynayalım diye.

-Ama hep kendin oynuyorsun sen. Biraz da ben oynasam.

-Ama senin raketin yok ki.

-Seninkiyle oynasam biraz da ben de dursa.

-Olmaz. Bu benim raketim.

-Neden vermiyorsun. Madem vermeyecektin beni neden çağırdın ben gidiyorum.

-Gitme raket benim olmasaydı inan ki verirdim. "

İşte böyle. Beni en çok şu cümlenin içine saklanamayan bahane ve yalan kısmı yaraladı.
"Gitme, raket benim olmasaydı inan ki verirdim."

Ne demekti bu algılayamadım. Ama yalandı benim olanı veremiyorum başkasının olsa verirdim. O zaman bu kadar kıymetli olmazdı mı demek istedi yoksa sadece kendi istediği olsun diye salladı mı bu kelimeleri umarsızca.

Anlamıyorum ne oldu bize, nasıl değişti bu kadar değerlerimiz.
Sizce suç nerde?
Çocukta mı, Ailede mi?
Yoksa toplumda, yani bizlerde mi?