Ben ancak gazozuna maç yaparım ya siz?

"Gazozuna maç yapmak." Çocukluğumda duyduğum en güzel cümle idi bu. "Haydi, arkadaşlar karşı mahalle takımıyla gazozuna maç yapacağız."

Dünyalar bizim olurdu. Sanki o mahalleyi fethedeceğiz.

Çocuk yüreği bu ya. İnce plastikten yapılma toplarımız vardı. Daha havalanmadan uçardı. Ağır düşsün diyerek diğer patlamış topları ona giydirirdik. Yani kaplardık. Ne kaplama ya. O da iki üç dokunuşta çıkardı. İkide bir hakem oyunu durdurur çıkan parçayla topu tekrar kaplardık. Bu şekilde oynamak zordu zor olmasına fakat yinede mutluyduk.

Seyircimizde olurdu hani. O zamanlar mahalle arasında top oynayabilecek kadar toprak zemin arsalar bulunurdu. Kireççi dükkânlarından kireç tozu bile alır beyaz çizgiler çizerdik. Hele her birimizin ayrı ayrı renkten de olsa üzerinde numara yazan formalar yok mu onunla gurur duyardık. Her şey güzeldi.

Bizi çocukluğumuza götüren her şey güzeldir aslında. Arasında dikenini göremediğimiz güller gibidir çocukluk hayatımız.

Hemen her güne bir maç alırdık. Esas büyük maçımız pazar günleri olurdu. (O zaman gerçek futbol topuyla da oynama şansını yakalardık) Eee nede olsa pazar gününün ayrıcalığı vardı.

O gün maç yapan takım bir biz değiliz ki sabahtan başlayıp akşama kadar devam eden maçlar. Seyirciler… Su satan ayran satan çocuklar.

Seslere bakar mısınız? Soğuk sudan içen… Soğuk ayran… Bardağı 25 kuruş. Tatlıcılar, simitçiler… Ayakkabı boyacıları bile var.

Bu kadar ilgi olurda kupa maçları olmaz mı? Yalnız transfer teklifi yapılmazdı. Kimin haddine başka mahalle adına oynayıp ta kendi mahalle takımına gol atmak. Kupalı mahalle maçları…

Ben hiç kupa maçlarına katılmadım. Hep gazozuna yapılan maçları sevdim. Bugün olsa yine gazozuna maç yapmak isterdim. Çünkü o gazozda çocukluğu görüyorum, onu yaşıyor sanıyorum.

Var mı gazozuna maç yapan?