Ben aşık olunca

Ben âşık olunca durdu sandım zaman…

Bakıp bakıp saat kulesine kolundaki saatin doğruluğunu ölçtüm. Sanki mavi bakışlırüzgâr sarhoşa yakın bir nağmeyle değip geçmişti yanağımdan sanırım ondan olsa gerek bunca şaşkınlık… Bunca telaş… Bunca acele… Ve onca otobüs duraklarındaki camlara bakıp bakıp üstümü, saçımıbaşımıdüzeltmem… Ürkek, çekingen bir hal içerisinde sevgilinin yaklaşan ayak seslerini kalp atışlarımın ikiye katlamasıda belki de sırf bu yüzden; aşkın tınısının çoktan ısıtmaya başlamışolmasısol yanımı…

Ben âşık olunca baharlar açar her yerde...

Sabahlar daha bir esmerleşir...  İmrenerek gülümser güneş…  Daha yataktan kalkar kalkmaz onunla yıkarım tenimi aynaya bakınca o düşer yüzüme… Yüzüm sanki binlerce yıldır yağmasınıbeklediği yağmura kavuşmuşgibi oluverir ve bir yığın mutluluk içinde yolumu kaybederim… Nereye baksam o, çıkmaz sokaklar bile ona çıkar…

Ben âşık olunca kimliksiz bir sevinçkaplar tenimi... Çeker sorguya hayaller... Karanlık görünmez gözüme, geceler daha aydınlık…

Aşk şarkılarıartık daha başka gelir kulağıma…Adının notalara dökülmüşhali öyle bir akar ki yanaklarımın deltasından, anlatamam…Sustuğum her an, konuşmaya başlar gözlerim hem öyle böyle değil bayağıbildiğin geveze…Nasıl anlatır bakışlarını, saatlerce... Nasıl anlatır gülüşlerini, bitmek bilmez…Bildiğin gibi değil düşünmeye başlar başlamaz kaybolur kimliğim, ben dahi tanıyamam beni…  Esmer ırmaklar çağırır, çırılçıplak yüzer düşlerim…

Ben âşık olunca susmaz kirpiklerim… Rimel sürülmüşgibi kapkara ve dolgundur kelimelerim… 

Hep aklıma hayatın en güzel anlarıtakılır. Oysa daha önceleri yaşanan aşklardan dersini alan ben hiçsönmeyecek bir balona binmişgibiydim, yine…Yeniden…Sonu hüsran olacakmış, ayrılık gene ayak oyunlarına başlayacakmışhiçumurumda değil…Bir kere o yangın iliklerime kadar sardıya beni artık kar etmem… 

Ben…

Âşık…

Olunca…

Daha çok büyürüm…

Daha çok ücretsiz konser meydanlarına benzerim…  

Yıkanır ruhum… Yalnızlığa kalabalık, ayrılığa büyük lokma gelirim…