Ben beceriksiz bir anlatıcıyım

Masumiyetin simgesiydi, ismini bilmeden, tanımadan fark edilen güzelliği. Çok ucuz masalarda en pahalı en cömert tebessümü ‘üstü kalsın’ ifadesiyle masadakilere uzatırken, fark etmiştim yamalı bir akşamın en bariz saatlerinde. Nedensiz bir kapılma duygusunda boğulmamak için çırpındıkça bu emsalsiz güzelliğin içinde kayboluyor ve sonrasını hatırlamıyordum.

Masada duran beyaz küçücük bir elin işaret parmağı ve parmağın büyüsüne kapılmış bir adamın en umulmadık halde çırılçıplak yakalanışı. Bu kadar masumiyeti taşımak zordu, güzelliğin altında kalmış yaralı bir gizem, bir savaşçının en çaresiz olduğu anlardan farksızdı. Ucuz bir kıyafetin içinde duran çok değerli bir beden ve bedenin üstünde paha biçilemeyecek şekilde duran bir güzellik.

Etrafındaki her şeyi dikkatsizleştiren, bütün dikkatleri durmadan üzerine çeken bir masum yüz ve masada konuşanları dinleyen bir çift göz. Ortalıkta bulunan bütün güzelliği fırtına sonrası her şeyi önüne sürükleyip kendisinde toplayan sel gibi ne varsa hepsini kendinde toplamıştı. Değerli olan ne varsa orada değerini kaybetmiş, onun dışındakiler benim içimdekileri de alıp götürmüştü. Utangaç bir göz ucuyla gözünün ucuna bakmak hayli zahmetli bir işti, sersemleşen bir boksör gibi ilk yumrukta yere yığılmış, uzun süre toparlayamamıştım kendimi, kendimde unuttuğum beni. Onun aniden gelen  sesi ve hatta gözümün gözüne düşmesi ne büyük bir arbedeydi.

Baktıkça batıran, batırılan bir geminin güvertesinde onu seyretmek, onun seyredildiğini hissettirmek tutkulu bir sancıydı. Şimdi tekrar görülmeyecek isimsiz güzele kimliksiz adamın belirsiz adresinden yazıyorum. Kim olduğu asla bilinmeyen, bütün benliğimi bendeki beni de kendi benliğinde gizleyen isimsiz masumiyet kraliçesi, tekrarı olmayacak bakışlarında beni bulacağını hiç sanmıyorum.

Kim olduğunu herkes merak edecek, herkes seni soracak ama kimse senin olduğunu bilmeyecek ve ben de senin kim olduğunu bilmiyorum.

Aralık/2012