Ben bir ana renkleri bilirim...

Ben bir ana renkleri bilirim. Öyle anlamam ton farkından veya farkına varamamaktan. Bir defa sade olacak her şey. Böyle katıksız ve kendisi. Karışmadan hiçbir duygu, tek tek ve sade.

Sevmeler de öyle olmalı hatta sevişmeler de, uçuk kaçık olmayacak duygular ama duygusuz da yaşanmayacak hiç bir aşk masalı. Sonra bütün masalların sonu güzel bitmeli hatta bazen kötüler de kazanmalı. Onlara da öğretmeliyiz iyiliği ve o zaman daha bir güzel olacak masallar.

 

Sade olacak gülmeler mesela, böyle alımlı ve yakışıklı. Bizi bizden eden yapmacıklıktan uzak, ışıl ışıl olacak bakarken gözler ve doğan yeni gün, ısınan hava gibi içimiz huzurla dolmalı. Böyle derin bir nefes almalıyız tüm zararlı hava moleküllerinden arınmış. Sade bir nefes, bizi biz eden. Var eden. Anlamlı kılan. Yoksa gerisi komple karışık, tümden anlamsız arayışlar ve didişmeler, hatta başka bir sürü varyasyon.

 

Dedim ya, ben bilmem öyle karmaşık duygular. Bir ana renkleri bilirim, bir de seni nasıl sevdiğimi. Böyle en sadesinden ve en içi kıpır kıpır olanından.

İşte böyle böyle anlamlı olacak yaşanmışlıklar. Ana tema etrafında toplandıkça roman, daha bir okunası gelecek insana ve o zaman öğreneceğiz asıl öğrenmemiz gereken özü. Hiç bir olası karmaşıklığa düşmeden, çok basit ve sade. Bu öyle basit bir basitlik olmayacak. Hakiki öz onda saklı ve biz hakikata böyle ulaşabiliriz ancak.

 

Böyle ara ve kaçamak yollar olmayacak hayatta. Ulaşılmaz ve erişilmez sonsuz bir duygu olmayacak mesela sevgi. Her an her yerde büyüyebilmeli ve yeşertebilmeliyiz onu. Bol kepçe dağıtılacak sevgi insanlara. Tok olacağız. Sevgiye aç bir insan hiç bir şeye tok değildir. Basit ve sade olacak sevmeler. Herkes üç bilinmeyenli denklem çözemeyecek ama sevgiyi bilinmeyen olarak da bilmeyecek. Herkes sevgiyi öğrenecek, öğrenmeli. Böyle hesapsız, kitapsız. Sade.

 

Dediğim gibi, bana öyle komplike sorular ile gelme. Ben bir ana renkleri bilirim, bir de saçını okşayışımı. Ve yeni doğan güne inat ışıl ışıl bakmanı. Sade bakmak, basitçe ve gülerek.

Ah kendimiz. Öyle yorarız ki bütün yaşam fonksiyonlarımızı, zorlandıkça yaşadık sanırız bu anı ve şimdiyi. Giden gitmiştir aslında ve kalanın boynu bükük. Ne biz tatmin olduk aslında ne de zaman bizden. Komplike yaşadık tüm duygularımızı, hesap ile uyuduk, kitap ile uyandık. Anlam yükledik çoğu anlamsız ve gereksiz ara yollara. Ve her defasında kırıldık ve incindik ve kırdık, döktük tüm insani dediğimiz her ne kalmışsa.

Ah kendimiz. Sade bir sevgi vardı aslında güzel olan ve bizim olan. Böyle ara renklerden uzak, tek bir renk, en ana renk ve sade. Ve bizi biz eden özne ve yüklem aslında. Gerisi koskocaman bir teferruat…