Ben Böyle Soğuk Görmedim!

“Ben böyle soğuk görmedim” diyor son zamanlarda herkes. Hele ki son iki – üç gündür fazlasıyla duyar olduk bu cümleyi. Belki her geçen seneyi unutuşumuzdan, belki de gerçekten bu senenin daha soğuk oluşundan…

Ama ben bundan daha beter soğuklar gördüm!

Kapı komşusu kapıyı açtığında yüzü beş karış suratsızlar, günaydınsız karşılaşmalar, garip laf dalaşları, samimiyetsiz tebessümler, yapmacık geçiştirmeler…

Hatta öyle soğuklar gördüm ki, merhametsizlik derecesine gelen donuklar onlar!

Ama alıştık artık onlara. Ve onlarla yaşamaya.

Yapacağımız tek şey kendi içimizde affetmek hepsini. Sırf bize zarar veremesin diye tabii.

Öfkemiz aşmasın boyumuzu, yıpratmasın bizi.

Artık oluruna bırakmaya daha meyilli oldum. Son zamanlarda akışta kalıp, “an”ın tadına varmaya çalışıyorum.

Gizliden gizliye sosyal medya profillerimizi izleyip, yanlışlıkla beğeni yaparak yakalananlar, düzgün kullanmayı beceremediğinden arkadaşlık istekleri, mesaj istekleri gönderip iptal eden ama deve kuşu misali olduğu gibi görünen, yakalanan yakınlar, daha neler neler…

Hepsine “boşver” demeyi öğrendim.

Kendime bir söz verdim ve gerçekten bu sene için en büyük hedefim öfkelenmeden “boşver”mek oldu.

Kimsenin yaydığı negatif enerji frekanslarıyla kendimi zehirleyemeyeceğim. Kendi hayatında, kendi yolunda mutlu insanlar zaten çevreden gelecek malzemeye ihtiyaç duymazlar. Onlar sadece mevzu olsun diye alt katta oturan hanımın kızını mevzu yapmazlar.

Konuşacak daha önemli, güncel, kültürel konuları vardır. Bir yaşam tarzları, kaliteleri vardır.

Hee tabii bir de şu kaliteli insan kavramının nasıl anlaşıldığı var!

O da başka bir konu.

Uzun lafın kısası demem o ki; o kadar soğukluk içinde havanın yaptığı bir şey yok gibi!

İki ay sonra ısınırız çok dert etmeyelim. Ya içimize işleyen soğukluklar ne olacak?

Biraz görünene değil de, iç güzelliğine, yüreğe önem verelim.