Ben çocukluğumu, köyümü özlüyorum

Her sabah güneşle beraber,

Öter kuşlar, cıcıl, cıvıl.
Sanki çalar, saat gibi.

Çoban köpeği havlar,
Avludaki sürü hazır,
Kalk gidelim, der gibi.

Uyurken ben,

Anamın sesi duyulur, derinden.
Oğlum! gidiyor, çobanlar,
Geç kaldığımı bana ima eder gibi.

Her gün,
Bahçelerde kırlarda dolaşırım.
Koyun, kuzu, kuşlarla oynaşırım.
Ben çocukluğumu köyümü özlüyorum.

Tozlu topraklı yollarda,
Gazel olmuş, yapraklar üstünde,
Ben kaygısız yürüyüp koşmayı özlüyorum.

Biçilmiş arpa, buğday tarlalarında,
Destelenmiş saplar arasında,
Bıldırcın kovalayıp, tutmayı özlüyorum.

Harmanlarda at ile döven sürmeyi,

Tatlı tatlı kaşınıp sürtünmeyi,
Koşarak gidip arıklarda çimmeyi,
Ben çocukluğumu, köyümü özlüyorum.

Köyümüze gelen, eşekli, katırlı çerçileri,
Sepetlerinde getirdikleri şeftali, kayısı, üzümleri,
Şimdi, o yediğim meyvelerin tadını özlüyorum.

Ben şehirden bıktım, usandım.
Adam oldum da bu güne kadar ne yazdım.
Ben şimdi; çocukluğumu, köyümü özlüyorum...

Cahit KARAÇ