Ben çok korkuyorum ve çaresizim.

 Bu sabah kapkara yağmurlu bir Pensacola sabahına uyandım. Gerçi pek sabah da denemez , neredeyse öğlene doğruydu saat. Gece geç yattığımdan ,belki de .Dün haber sitelerinden, yabancı televizyondan duyduğum, okuduğum iç kanatıcı haberlerden dolayı gece hep çocuk ağlamaları ile uyandım. Sabah sordum  annesine. Bicir çok mu ağladı diye. Yok sabaha kadar sessiz uymuş yavrucak. Demek ki ben içinde bulunduğum kara ruh halimden hep bebek ağlamaları duymuşum uykumun arasında. 

 Bugün dün başladığım ve 60 yaşında bir berjerin ağzından yaşamını anlattığım öyküme devam etmek istiyordum .Ama ne öykü yazacak ne de düşünecek halim var.

 Dün gördüğüm onca karanlık resim arasında biri var ki beni çok etkiledi.5 Yaşında bir kız çocuğu babasının kucağında kanlar içinde, havaalanının kapısında.Kolu, bacağı kopmuş bu yavrucak. Sonra yaşamını kaybetmiş. Ne feci.

 Evine dönmek veya göreve gitmek üzere bir yerlere giden ve başına geleceklerden habersiz insanların bir kaç dakika içinde parça parça olarak ölmesi.Akıl alabilecek gibi değil.

 Bugün burada yaşayan ve bu haberleri basından duyan bütün  yabancı dostlarımızdan geçmiş olsun mesajları alıyoruz. Herkes aman gidişinizi erteleyin diye adeta yalvarıyor. 

 Ne zamana kadar erteleriz.Ne zaman nerede olacağı belli olmayan bu felaketlerden nasıl kaçabiliriz,bilmiyorum.

 Sadece çok korkuyorum.

 Yaşamımda ilk defa bu kadar  çaresiz hissediyorum kendimi,Çaresiz ve korkak. Bir kedinin öninden kaçan bir fare kadar korkak,batan bir gemide kamarada kalıp,dışarı çıkamayn ve boğulmayı bekleyen bir canlı kadar çaresiz.

 Sanıyorum geride ,ülkemde kalan bütün canlarım da benim gibi hissediyor.

 Korkuyorum ve çaresizim..............