Ben daha sana ağlamadım

Ben daha sana ağlamadım!

Neyi bekliyorum bilmiyorum.
Belki geçip giden zaman kapatır, şahdamarımdan kesilmiş gibi kanayan yaramı.
Belki yeni bir sevgi avutur gönlümü.
Belki dostlar teselli ediyordur beni.
Neyi bekliyorum bilmiyorum.

Zaman denen sonsuz boşlukta, bir yerlerde sana ağlayacağım.
Belki en mutlu anımda akan göz yaşlarımda olacaksın,
belki tanımadığım bir cenazede ağlayacağım,
belki yeni doğmuş bir bebek çığlığında olacaksın,
belki bir gök gürültüsünde, belki de....

Ben daha sana ağlamadım!

Kabullenmek mi zor geldi,
inkar etmek mi kolaydı gerçeği, bilmiyorum.
Hayatımdaki yerini yeni düzenlemişken,
nasıl kabul ederim zamanın dağıttıklarını.
Daha ruhunu elime almadan, yüreğini yüreğime bastırmadan,
yan yana oturmadan,
sana ” merhaba” demeden sessizce “elveda” diyebilir miyim.
Kabul eder miyim yüreğimdeki boşluğunu,
çıkmana izin verir miyim girmediğin hayatımdan!
Beni güldürmeden ağlatmana müsaade eder miyim!

Ben daha sana ağlamadım!

Aslında ağlamam sana mı olur yoksa bana mı bunu bilemedim.
Ağlamak kolay da kime ne için ağlanacak bir onu çözemedim..
İmkansızlıklar içinde yeşeren aşkıma mı yoksa bu aşkın adının “imkansız” olmasına mı ağlamalıyım?

Ben daha sana ağlamadım!

Zamansa eğer sana olan göz yaşlarımı akıtacak,
ben o zamanı bekliyorum.
İşte bunun için;

“BEN DAHA SANA AĞLAMADIM! ! ! ”