Ben de çocuk oldum

İstanbulda doğmuşum bir bahar ayında, sonra kısa süreli Kayseri Bünyan yolculuğu, ardından Adapazarına babamı Bünyanda bırakarak dönüşümüz. Hacı amcaların evindeki bir odada süren yaşantımız babamın Bünyandan gelerek daha önceden satın almış oldukları arsanın üzerine bir oda bir mutfak şirin bir ev yapmasıyla sona ermişti. Evimiz küçüktü ama kocaman bir bahçesi vardı. Bahçeyi üçe bölmüştü babam, evin önündeki bölümde tavuk ve ördekler vardı. Yan taraftaki kısım tekrar ikiye bölünmüştü, bir yarısına sebze ektiler, diğer tarafına bir asma çardağı altına tulumba yerleştirdi babam ve oturmak için banklar yaptı. Şipşirin güzel mi güzel bir evdi ve ilk evimizdi kendimize ait olan. Sonra ihtilal dediler, babamın iflas ettiği söylendi ve ilk defa o evde babamın anneme bir tokat attığına şahit oldum. Ardından annemin, babamı Almanya'ya yollamak için nasıl koşuşturduğunu, borç para buluşunu ve evraklarını hazırlamak için çırpınışını hatırlıyorum hayal meyal, Henüz okula bile gitmiyordum, ama çocuk aklımla kötü bişeyler olduğunu ve babamın bizi bırakıp gideceğini sezinliyordum. Nihayet babamı Almanya'ya yolcu etmiştik, Aslında biz uyurken kaçar gibi gitmişti babam. Ve tekrar babasız günlerimiz başlamış oldu böylece. Daha sonraları anlatılanlardan sadece iki yıllığına gittiğini, borçları ödeyecek parayı kazandıktan sonra temelli döneceğini anlıyordum. İki yıl dolduğunda babam söz verdiği gibi borçlarını ödemiş ve türkiyeye dönmüştü. Ama Türkiyede kalamıyordu artık. Almanyanın cazibesine kapılmıştı. Anneme sende gel birlikte gidelim dedi .Çocukları şimdilik bırakalım sonra işlemleri halledip aldırırız. 

Oysa annemin kimsesi yoktu. Bir üvey annesi vardı ona rica etti. Çocukların başında dururmusun diye, ama rahmetli anne annem bunu kabul etmedi ve annemin Almanya hayali bu şekilde sona ermiş oldu. O günden sonra toplam 15 sene babamın yolunu bekledik. İki senede bir ay ziyaretimize gelen bir babamız oldu böylece. Sonra birgün babamın temelli döneceğini duyduğumuzda abim ve ben evliydik artık...