Ben de çocuktum..

Aslolan dünyaya çocuk getirmek değil bence, başka bir tarafı var bu harika olayın. Dillendiremediğimiz, ancak hep içimizde hissettiğimiz, insanlığın varoluşundan buyana, genlerimizle beraberimizde getirdiğimiz başka bir boyutu. Belki de çok iyi bildiğmizi sanıyoruz, ama bilmek yetmiyor işte, birşeyler yapmak gerekli, ve bu uzun yolculukta umutsuzluğa yer yok. Asla ama asla umutsuzluk olmamalı. Her sabah yeniden, yeniden denemeli, kaldığımız yerden. Hiç vazgeçmeden, yorulmadan, bezmeden. Bu yolculukta vazgeçmek yok, yorulmak yok. Eğer böyle olursa yani yorulurda vazgeçersek, yolculuk yarım kalıyor ve insanlık bu yarım kalmış yolculuktan büyük yaralar alıyor. Çünkü; her çocuk dünyanın inşaasında kullanılan ve geleceğe köprü kurmamızı sağlayan tuğlalarımız.
İnsanlık tarihine şöyle bir bakarsak, kişi olarak insanlık tarihinde kötü, acımasız ve bir dolu aksamalara neden olanalar, işte bu yarım bırakılmış yolculuklardan doğanlardır diyorum.

Bence en önemli varlıklarımız çocuklarımızdır, var olmalarına aracılık yaptığımız çocuklarımız. Çünkü; İnsanlık tarihini oluşturanlar insanlardır, yani bir zamanlar çocuk olan insanlar. Onun içindir ki, ilk önemli konumuz çocukların eğitimleri olmalıdır. Eğer bu eğitimde aksaklıklar olursa ve yaralar..insanlık zincirindeki halkalardan herbiri incelip kopuyor. Y a sonra..sonrası işte bugün geldiğimiz nokta..Savaşlar, savaşlar ve savaşlar..

Nasılmı yeneceğiz bu savaş denen canavarı!!!
Evrensel tek dil olan sevgiyle elbet.
İçimizdeki sevgi herşeye yetebilmeli. Tüm evrene yetebilmeli hemde. Ama buna yürekten inanmalı insan. Ta derinliklerimizden çağlayıp gelebilmeli, hertürlü yapaylıktan ve zorlanmadan uzak olmalı. 'Aşk' dozunda olmalı. İnsan her dem aşık olabilmeli, hemde herşeye. Hiç bir koşul koymadan, öylesine içinden geldiği gibi. Ama esir olmadan ve onurumuzdan da ödün vermeden olmalı. İnsana duyulan aşk'ın içinde Tanrı var çünkü. O öyle bir aşk'tır ki, bir fırtınadır, bir dingin okyanustur, muhteşem bir gökyüzüdür avuçlarımıza sığabilen. Fırtınalara tutunup, göğün yedi kat ötesine ulaşıp, "O" nun elini tutabilmektir aşk..işte öyle bir aşk ve coşkuyla sevmeliyiz çocuklarımızı. Biz öteden beri aşk ile yoğrulmuş bir toplum olarak, aşk ile yanan, aşk ile pişen..öyleyse aynı tutku ve şefkle tutunmalıyız çocuklarımıza.

Biz artı dün'üz. Bırakalım da onlar geleceğimiz olsunlar..Ve dünyanın sahibiymiş gibi davranmaktan vazgeçelim. Artık durup düşünme zamanı.
Acele edelim lütfen.

Sema Altun.