Ben de durmam buralarda...

MB anneydi, babaydı burada ilk gözümü açtığımda. 

Ama zamanla annelik babalık yapmamaya başladı. 

Çok emek verdik biz çocuklar burada. 

Yazdık, yazdık, yazdık... 

Hiç bir şey beklemedik çoğu zaman. 

Sadece biraz ilgi istedik, bizi korusun kollasın istedik. 

Başlarda ilgilendiler ama sonraları çocuklar arasında ayırım yapmaya başladılar. 

Eskiden kulaklarımızdan çeker, bazan bir fiske vuruverirlerdi yanağımıza. acımazdı hiç. 

Hatamızı anlar hemen düzeltir, çeki düzen verirdik yazılarımıza. 

Sonra ne olduysa kollarının, kanatlarının sıcaklığını hissetmemeye başladık. 

Kurtlar dolanmaya başladı etrafta. 

Bizi koruyan, onları kovan olmadı. 

Yardım istedik, bağırdık, isyan ettik. 

Ama biz çocuklar bir baktık ki yapayalnız kalmışız. 

Kurtlar daha kıymetliymiş meğer reyting arenasında. 

Ben bir kere terk ettim MB'yi, kaçtım evimden. 

Aklım kaldı buralarda. 

Ama anneden, babadan bir ses çıkmadı. 

Umursamadılar bile,  

Yeni çocuklar vardı nasıl olsa. 

Kırıldım. 

Ama bir pazar günü diğer kardeşlerimi gördüm,  

Ve özlem duydum yuvama,  

Geri döndüm. 

Döndüm ama ne fayda,  

Annem babam hala yok ortada. 

Kurtlar saldırdı, acıttı canımı 

Ama fark etmediler bile beni. 

Bir gün bir baktım ki bir tek ben değilim yaralanan. 

Benim gibi nice kardeşim var yaralı. 

Birer birer terk edip uçuyorlar bu yuvadan kendi başlarına. 

"Vefakar dostlarıyla buluşacaklardır belki de kimbilir" diye düşünüyorum önce. 

Sonra diyorum ki kardeşlik bu yalnız bırakmak olmaz. 

Annenin babanın sahip çıkmadığı yerde kardeşler sarılır birbirine sımsıkı. 

Ben de düşüyorum peşlerine gittiği yere kadar..... 

Tüm MB dost ve kardeşlerime sevgilerle.... 

HOŞÇAKALIN...