Ben'deki kibir

Hayatımın her anı, kuru bir yaprak gibi benden kopup gidiyor... Acınası görünse de yaratılan yeni anların, yeşilleştirdiği yaprakların kurumasına da mani olacak bir davranışta bulunduğumu söyleyemem...

Anın içinde yaşar gibi görünen "Ben" aslında, geleceğin içinde varoluyorum ki olan ve olmuşu tartışmamamın nedeni de bundandır... Dünkü Ben'i yaşamayarak, hatta kendi kibirimsi görünen, o Ben'i bile eleştirerek, gelecekte ki Ben'i daha cesaretli ve daha içten kılıyorum. Bu kendimden kaçışlarım da zamansal olarak, Ben'i benden uzaklaştırabiliyor.

Bana sözü edilen ben, Ben' den daha iyi olamaz! Bu durum çok sempatik görünmese de, Ben'i anlamak için uğraşmıyorum... Gülümseyip ayaklarından çivilendiği yerde, Ben'i gülüşlere terkediyorum... Sonuçta bir önceki günden daha az düşünen, daha az zeki bir Ben'i kabullenemeyeceğimden, bende ki değişime de izin veriyorum... O, aynı ben değil!

Değişimi, kendimi "yüzüstü bırakarak", anın içindeki bulunan Ben'i hissetmeden, kendimi horgörerek sağladığımı düşünüyorum ki düşüncelerime bile sırtımı dönüp gittiğim oluyor... Bu bendeki görünen kibir; ne zamanın, ne beynimin, ne düşünmediğim hayatımın, ne de benden bir anda kopup giden ve bir daha içinde olamayacağım yazılarımın sonucu değildir... Bağlantısız duran her bir yazıda bahsedilen, "etsiz kemiksiz" aşktandır.

Ete kemiğe büründürüp, beni sen'leştirme çabasıyla gelişlerinde, senin karşılaştığın ben'in yapraklarının kuruması da bundandır...