Ben efsaneyim

Sadece binalardan ve arabalardan mevcut nefessiz bir sahne.”Hayatın gerçeği bu işte “dedim kendi kendime. İçim öyle burkuldu ki. O an yüce rabbimden yaşamak için istediğim gücün ve enerjinin hiç bir anlam taşımadığını hissettim.Herşeyin boş olduğunu.Bir an dünyanın sonu geldiğini ve hayat mücadelemizdeki yarışta aslında kazanan ve kaybeden tarafın olmadığını. Taştan binaların, tenekeden arabaların insanlar olmayınca ne kadar gereksiz yer işgal ettiklerini gördüm.Ve kavuşmak istediğimiz yüksek hedeflerimiz için hırslarımızın, kırgınlıklarımızın bize manevi şeyleri kolaylıkla unutturduğunu düşündüm ve üzüldüm.İşte ! bilim adamı rolündeki Will Smith tehlikeli virüse yenik düşmemiş, kalan hayatını insanlığa hizmet için adamıştı.Ve tek dostu köpeği ile boş sokaklarda gezerken, bu düşünceler benim penceremi , yağmur öncesi fırtına gibi sarsıyordu.

Köpeğin ölüm sahnesinde gözyaşlarıma hakim olamadım.Mecburdu, kendi elleri ile ödürmüştü, tek dostunu. Ne kadar iç acıtıcı idi. Böyle bir iç acısını, insan ancak ölerek dindirebilirdi.

İnanmakla başlar herşey.Buna bir kez daha inandık bu filmde.Mücadelesinden asla vazgeçmeyen Will Smith belki de tüm insanların yaşarken , insanlığa faydalı birşeyler yapmaları gerektiğini vurguluyordu.Biran kendimi koydum Will Smith’in rolüne.Acaba? dedim böyle bir durum karşısında ben bu olağanüstü gücü gösterebilir miydim? Açıkçası beni en çok yalnızlık ürkütürdü.Hani , hep söyleriz ya! “Bütün insanlar yalnızdır aslında” diye. Bu söz, insanların hayat gailesinde tek başına savaşması için söylenmiş bir sözdür diye düşünüyorum.Yine de insan gürültüsünü, yalnızlığa tercih ederim.

Faydalı bir şeyler yapıyorsan eğer, ilahi güç mutlaka bir yol açar insana. Umutsuzluk, umut olur. İnanç ve azim kırar tüm demirleri.Ve insanlık için yaptıkların konuşulur. Görmesen bile duyarsın.Sen artık bir efsane olursun.Her yerde, her dem.