Ben hayatın içinde...

Gözlerinin karası gibi kara gecelerde ,verandada oturup ,yolun en başından gördüğüm araba ışıklarını beklerdim...Bilirsin rüzgarı hiç eksilmez bizim oraların.Yıldızlar ışıklarıyla aydınlatmaya çalışırken geceyi ,rüzgar sesiyle eşlik ederken mırıltılarıma , ben bilirim en aydınlık gün başlayacak gelişinle,sana sarıldığımda...

Başka bir hayatı yaşamaya gittiğinden beri ,gelmemiştim...
Ben buradayım.
Sen yoksun.

Vardın,yaşadın buralarda...
Yoksun,unutuldun demek isterdim yine de kıyamadım sana...

Uzun yıllarca hiç bırakmadığın elimi sıkıca tutmanı özlemişim...

Çok yol aldım ben bu ayrılıkta derken senli yerler hala seninle doluymuş meğer.

Sevdamı yalnız büyütmüşüm ,dönülmez gidişine alışmış yüreğim de ,senin yerini dolduramamış...

Gittin,dönmeyeceksin.
Ben çamlarımızın büyümesiyle anlayacağım geçen yılları,saymayacağım.

Bir sabah, gecesinde yıldız olup kalsam dediğim bir cennete düştü yolum.
Deniz ve denizkızı tuttular ellerimden,senin gibi sıkıca,sıcacık...
Seni anlattım onlara,yalnız sevdamı.

Sus dedi,denizkızı.Akan gözyaşları yol aldı ,denize ulaştı...Bizim hikayemizdeki bana mı,yalnız sevdalara mı,dönülmez gidişlere mi ,bilemedim...

Bir yaz daha sensiz bitti,sen yoksun diye güneş doğmayacak,deniz dalgalanmayacak,rüzgar esmeyecek değildi.

Sen yüreğimde ,ben hayatın içinde...


Sevgimle