Ben henüz büyümemiştim ki...

Şaşkındım! etrafımda oluşan kalabalığa anlam vermem imkansızdı; ben; henüz büyümemiştim ki…

Evi kalabalıklaştıran yabancılar değil, tanıdığım yüzlerdi...

Telaşlıydı yüzleri; bana ve kardeşlerime bakışları, dokunaklı ve hüzün birikimi gibi yansıyordu, büyümemiş olan ruhuma….

Anlam veremiyordum bu acı dolu bakışlara, bana neden? acıyorlardı ki…

Her şey yolundaydı, hem ağlamıyordum bile…

Peki ! bu havada dolaşan hüzün esintisi neydi ?

Neden? annemin, benden büyük kardeşlerimin gözleri ıslanmıştı…

Neden? her önümden geçen bana dokunma ihtiyacı duyuyordu ve onlar bana her dokundukça , ben sevildiğimi değil… zavallılığımı hissediyordum ya da onlar bana bunu hissettiriyorlardı…

Üşüyordum !...kötü rüzgarlar esiyordu sanki etrafımda, olup bitene anlam vermeye çalışırken, bahar ayında, kışı hissediyordum odada….

Odanın havası bana bunları hissettirdikçe korkuyordum!.... ama ağlayamıyordum bile …

Ben; henüz büyümemiştim ki…

Hayatın anlamını çözememiş, annesinin eteğinde dolanan, sümüklü küçük bir varlıktım…

Hayatın içindeki oyunlardan , entrikalardan , insanların buz kestiği dakikalardan , can saydıklarına istem dışı mendil sallamalarından , haberim yoktu ki benim…

Ben; henüz büyümemiştim ki….

Madalyonun ön ve arka yüzlerinden habersiz, büyüdükçe; hem güzellikleri, hem de can yakışlarıyla meşhur, dünya denen karayı , tanımıyordum ki…

Hayatı ; çevremi sarmalayan anne, baba, kardeşlerden, oyun arkadaşlarından, oyuncaklardan ibaret sanan, bir yavruydum işte…

Bilemezdim ki; beni daha yavruyken olgunlaştıracağını, en haşin tanışma tokalaşmasını ruhuma sarıp, hayatıma adım bile atamamışken , beni en acımasız ve çaresiz yönüyle selamlayacağını….

En sevimsiz , en kötü yüzünü benden saklamayacağını, bana geldiğim dünyanın nasılda hain olduğunu göstereceğini; bilemezdim ki…

Ben henüz büyümemiştim ki….

İzin verseydi !... zamanlı büyümeme, onu daha çok sevecektim belki , yıllarca düşman yaşamayacaktım ona, ta ki büyüyüp , onu algılayana kadar devam etmeyecekti içimde, ona biriktirdiğim nefretim…

Ama o ; bana bu oyunu layık görmüştü, bende boynumu bükük izlemekle yetinmiştim…

Bana, kendini tanıtma hikayesi; bahar ortasında kışı hissettiğim, odada gerçekleşmişti….

Çevremdekileri sıfatlandırmayı yeni öğrenen, hayat okuluna adımını yeni yeni atan bir varlık olarak…

İlk öğrendiğim sıfatlar, anne ve baba olmuştu…

Belliydi, ikiside özeldi, dokunuşlarından hissedebiliyordum bunu…

Yeni yeni algılıyor, algıladıkça da tutkuyla bağlanıyordum onlara , yaşım ise ; sevgimin çığ gibi büyüdüğüne denk gelen , ortalamaların içindeydi….

Ben henüz büyümemiştim ki….

Bir an ; oda sessizleşti , herkes birbirinin yüzüne acıyla bakıyordu , ölüm sessizliğiydi beliren…

Ben şaşkın şaşkın izliyordum , azrailin kim olduğunu bilmiyordum ki…

Aşık olduğum , her akşam, iş çıkışlarında yolunu gözlediğim , nazlar yaptığım , beni sevgi ırmağında boğan adam, karşımdaydı ve o benim babamdı…

Elim , elinin içindeydi veda ederken , gözleri kilitlenmişken bana , kayıp gidişine şahit olmak , azrailin ölüm senfonileriyle ruhuna yapışmış olduğunu anlamak , ölümü tanımamış bir varlık olsamda , felaketin üzerimizde dolaştığını hissettirmiş ve çığlığa boğmuştu körpe yüreğimi…

Odada sadece benim yankılanan sesim yükseliyordu …

Korkuyordum , içim acıyordu , canım çekiliyordu , üşüyordum….

Ama ; onu bir daha göremeyeceğimi bilmiyordum ki….

Yıllarca kabul edemedim gidişini , ben yine her akşam sokak başında , mesai bitimindeki bana koşuş hatırasıyla , gelme ümidini yitirmedim ömrümde…

Yıllar sonra anladım ; ölümün sessizliğini…. çığlıklara , haykırmalara , ağlamalara cevap vermeyeceğini ve sevdiklerini senden çalacağını….

Ben henüz büyümemiştim ki….

Bilemezdim ki ; çarelerinde tükendiği anlar olduğunu , insanoğlunun önüne geçemeyeceği , engel olamayacağı, tıkandığı sürelerin varlığını…

Azrailin ; ölümü bizlerle tanıştırma görevini , vakti , zamanı gelince en iyi şekilde yapacağını…

Ben henüz büyümemiştim ki….